Chirurgia uczuć

Dr Bra­dley Nel­son – chi­ro­prak­tyk i lekarz holi­stycz­ny, uzna­wa­ny za jed­ne­go z czo­ło­wych eks­per­tów w dzie­dzi­nie medy­cy­ny ener­ge­tycz­nej – od ponad deka­dy pre­zen­tu­je na całym świe­cie opra­co­wa­ną przez sie­bie tech­ni­kę kodu emo­cji. Klu­czo­wym ele­men­tem tej meto­dy jest uwal­nia­nie emo­cjo­nal­ne­go baga­żu, któ­ry pod­czas nasze­go życia zgro­ma­dził się w cie­le, zakłó­ca­jąc pra­wi­dło­we jego funkcjonowania.

Rezul­ta­ty osią­ga­ne przez dr. Nel­so­na są nad­zwy­czaj­ne i, co istot­ne, poja­wia­ją się prak­tycz­nie natych­miast. Zni­ka­ją bóle (np. ple­ców, kolan, bio­der) i inne chro­nicz­ne dole­gli­wo­ści; sta­je­my się bar­dziej rado­śni, twór­czy; opusz­cza nas apa­tia oraz lęk. Jak napi­sał pol­ski tera­peu­ta kodu emo­cji Dariusz Chwiej­czak: meto­da dr. Nel­so­na to wstęp do medy­cy­ny XXI wie­ku i bez­cen­ne narzę­dzie dla tera­peu­tów. Przy czym każ­dy, kto zapo­zna się z opi­sem wła­ści­wych narzę­dzi, może tę tech­ni­kę sto­so­wać samodzielnie.

Ta historia rozpoczęła się, jak się wydaje, gdy miał Pan trzynaście lat i zapadł na chorobę nerek. Medycyna akademicka okazała się wówczas bezradna, a Pana rodzice sięgnęli po metody alternatywne, które doskonale się sprawdziły. Czy to wtedy „narodził się” przyszły lekarz i „uzdrowiciel holistyczny” dr Bradley Nelson, jakiego znamy dziś?

– Tak napraw­dę moja oso­bi­sta podróż roz­po­czę­ła się w jesz­cze młod­szym wie­ku. Mia­łem sie­dem lat, gdy poważ­nie zacho­ro­wa­łem na odrę. Rodzi­ce przy­go­to­wa­li mi tym­cza­so­we łóż­ko w salo­nie, bym mógł znaj­do­wać się bli­żej ich sypial­ni. Z szep­tów i ury­wa­nych roz­mów, któ­re do mnie docie­ra­ły, zro­zu­mia­łem, że następ­ne­go ran­ka zabio­rą mnie do szpi­ta­la, by umie­ścić w czymś, co nazy­wa­li namio­tem tle­no­wym. Dla umy­słu sied­mio­lat­ka namio­to­wa stro­na tego pla­nu brzmia­ła kuszą­co, byłem jed­nak zbyt cho­ry, by myśleć o zaba­wie. Tej samej nocy, gdy moje rodzeń­stwo poszło już spać, rodzi­ce po cichu weszli do salo­nu. Mama spy­ta­ła ojca, czy pomo­dli się z nią o moje zdro­wie. Uklę­kli przy kanapie.

Przypuszczalnie pierwszy raz w życiu widziałem wtedy ojca rozmawiającego z Bogiem.

W trak­cie tej krót­kiej, żar­li­wej modli­twy poczu­łem w cie­le nagłą zmia­nę. Uczu­cie to poja­wi­ło się w gło­wie, a potem ogar­nę­ło całe cia­ło, aż po pal­ce stóp. W cią­gu tej jed­nej sekun­dy ozdro­wia­łem! Trzy­ma­łem język za zęba­mi do cza­su, aż ojciec skoń­czy się modlić. Kie­dy prze­stał, zaczą­łem krzy­czeć: Już mi lepiej! Już mi lepiej! Już mi lepiej! Rodzi­ce nie mie­li poję­cia, co się sta­ło, ale następ­ne­go dnia oka­za­ło się, że fak­tycz­nie jestem zdrowy.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Akademia Pana Paprodziada, czyli budzenie męskiej mocy

W czym tkwi siła rytuału?

Z kolei, gdy mia­łem trzy­na­ście lat, zdia­gno­zo­wa­no u mnie cho­ro­bę nerek, z któ­rej szyb­ko i sku­tecz­nie zosta­łem wyle­czo­ny dzię­ki medy­cy­nie holi­stycz­nej, bez koniecz­no­ści się­ga­nia po leki. To wła­śnie wte­dy zde­cy­do­wa­łem – tak jak pan mówi – że w przy­szło­ści będę leczył ludzi. Jed­nak nie jako lekarz aka­de­mic­ki, a holi­stycz­ny, któ­ry poma­ga odzy­skać zdro­wie w spo­sób cał­ko­wi­cie natu­ral­ny, wyko­rzy­stu­jąc inte­li­gen­cję, któ­rą cha­rak­te­ry­zu­je się ludz­ki organizm.