Duch Amazonki

Dzia­ło się to 12 lip­ca 1949 r. w bra­zy­lij­skim Manaus, nad brze­giem Ama­zon­ki. Kobie­ta przez chwi­lę była zwró­co­na w jego stro­nę, a potem… roz­pły­nę­ła się w powie­trzu. W domu nikt nie dał mu wia­ry. Kie­dy następ­ne­go ran­ka snuł się smęt­ny po nabrze­żu, spo­tkał siwe­go zakon­ni­ka, któ­ry z uwa­gą wysłu­chał jego histo­rii. Brat Win­cen­ty pocho­dził z Pol­ski, ale od trzech dekad prze­by­wał w Bra­zy­lii, wędru­jąc po róż­nych misjach, toteż dosko­na­le mówił po portugalsku.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Kobiety pierwszych Piastów

Słowiański czas przypuszczający – czyli opowieści tkane ze skrawków

Historia pewnej wyprawy

Zakon­nik opo­wie­dział kil­ka rów­nie dziw­nych histo­rii o podob­nych kobie­tach. Pierw­sze wzmian­ki o nich poja­wi­ły się już w latach 40. XVI w., zaraz po słyn­nej wypra­wie Fran­ci­sca de Orel­la­ny (1505–1546?) i Gon­za­la Pizar­ro (1513−1548), któ­rzy rzu­ci­li wyzwa­nie Natu­rze i w 1541 r. wyru­szy­li z Quito, by odna­leźć legen­dar­ną kra­inę El Dora­do. Naj­pierw prze­by­li nie­do­stęp­ne Andy, potem przedar­li się przez tro­pi­kal­ną pusz­czę i wresz­cie dotar­li nad męt­ną rze­kę Napo. W tej bra­wu­ro­wej wypra­wie wzię­ło udział 300 Hisz­pa­nów i 4000 Indian – prze­wod­ni­ków i tra­ga­rzy. Taka licz­ba uczest­ni­ków i towa­rzy­szą­cych im zwie­rząt spra­wi­ła, że szyb­ko zna­leź­li się w apro­wi­za­cyj­nych opa­łach, więc musie­li się roz­dzie­lić. Orel­la­na wziął ze sobą tyl­ko 50 żoł­nie­rzy, Pizar­ro wró­cił do Quito.

Zada­niem tego pierw­sze­go było spe­ne­tro­wa­nie rejo­nu w celu uzy­ska­nia wie­dzy na temat moż­li­wo­ści zaopa­trze­nia w żyw­ność i ewen­tu­al­ne­go prze­su­nię­cia gra­nic posia­dło­ści hisz­pań­skich w głąb lądu. Reko­ne­sans zakoń­czył się dość nie­ocze­ki­wa­nie. Orel­la­na przez wie­le tygo­dni nęka­ny ata­ka­mi nie­przy­ja­znych Indian, pły­nął w dół rze­ki Napo, aż dotarł do innej, napraw­dę sze­ro­kiej rze­ki. Jego ludzie byli już wyczer­pa­ni. Mie­li dosyć walk, gło­du i wście­kłych koma­rów. Cho­ro­wa­li na żół­tą febrę i den­gę, toteż wizja powro­tu wyda­wa­ła im się śmier­tel­nie groźna.

Dwie niewielkie brygantyny Orellany popłynęły z nurtem.

Po dro­dze spo­ty­ka­li nie­chęt­nych im Indian, choć jed­no z ple­mion oka­za­ło się dość gościn­ne i nawet zaopa­trzy­ło ich w skrom­ny zapas żyw­no­ści. Według kro­ni­ka­rza wypra­wy, domi­ni­ka­ni­na Gaspa­ra de Carva­ja­la (1504−1584), po kil­ku tygo­dniach żeglu­gi napo­tka­li wio­skę wojow­ni­czych kobiet, któ­re bie­gle posłu­gi­wa­ły się łukiem i sta­wi­ły opór Hisz­pa­nom. Pecho­wy autor rela­cji pod­czas potycz­ki z nimi stra­cił oko i wte­dy to zapew­ne, jako uczo­ny mnich, przy­po­mniał sobie grec­ki mit o Ama­zon­kach. Po prze­szło pół­rocz­nej, peł­nej dra­ma­tycz­nych przy­gód wypra­wie, nie­ustra­sze­ni żegla­rze dotar­li do Oce­anu Atlan­tyc­kie­go, a wiel­ką rze­kę nazwa­li Ama­zon­ką. Byli pierw­szy­mi Euro­pej­czy­ka­mi, któ­rym uda­ło się przejść w poprzek Ame­ry­kę Południową.