Dzięki Bogu mamy pole, które wszystko wyleczy

Z Piotrem Lewandowskim, autorem książki Samoleczenie Metodą B.S.M. i popularyzatorem teorii pułkownika Eugeniusza Uchnasta, o bioemanacyjnym sprzężeniu ludzkiego ciała z mózgiem, rozmawia Dorota Czerwińska

W tym roku mija 30 lat od pierwszego wydania Pana książki. Jak dotarł Pan do zawartej w niej wiedzy?

– Byłem spor­tow­cem, zawod­ni­kiem Legii War­sza­wa, ale zacho­ro­wa­łem. Wykry­to u mnie wrzo­dy na dwu­nast­ni­cy, nie­do­krwie­nie lewej komo­ry ser­ca i żół­tacz­kę, któ­rej naba­wi­łem się pod­czas badań w szpi­ta­lu. Nie mia­łem siły wyko­ny­wać swo­je­go zawo­du, więc zatrud­ni­łem się w Par­ku Kul­tu­ry w Powsi­nie jako tre­ner spor­to­wy i instruk­tor kul­tu­ral­no-oświa­to­wy. Przy­cho­dził tam grać w sza­chy jowial­ny star­szy pan. Chęt­nie dzie­lił się z inny­mi swo­ją wie­dzą, w tym autor­ską meto­dą uzdra­wia­nia, pole­ga­ją­cą na przy­kła­da­niu rąk do gło­wy w odpo­wied­nich miej­scach. Któ­re­goś dnia pod­słu­cha­łem jego roz­mo­wę z lekar­ką dyżu­ru­ją­cą w ośrod­ku. Oka­za­ło się, że Euge­niusz Uchnast był eme­ry­to­wa­nym puł­kow­ni­kiem Woj­ska Pol­skie­go i uczył m.in. leka­rzy w szpi­ta­lach, w jaki spo­sób pacjent za pomo­cą wła­sne­go pola ener­ge­tycz­ne­go może wspo­móc lecze­nie kon­wen­cjo­nal­ne. Gdy poszedł do domu, lekar­ka zaczę­ła się śmiać, nie dowie­rza­jąc jego sło­wom. Przy­zna­ła, że w gło­wie znaj­du­ją się ośrod­ki cen­tral­ne­go ukła­du ner­wo­we­go, jed­nak wola­ła prze­pi­sy­wać swo­im pacjen­tom tra­dy­cyj­ne leki. W prze­ci­wień­stwie do niej zain­te­re­so­wa­łem się tym tema­tem, bo chcia­łem pomóc zna­jo­mej, któ­ra mia­ła guza mózgu. Gdy ponow­nie spo­tka­łem puł­kow­ni­ka, popro­si­łem, żeby opo­wie­dział mi o tej meto­dzie. Zgo­dził się i nauczył mnie jej stosowania.

Rozrysował schematy przykładania rąk do głowy?

– Nie, po pro­stu poka­zał mi w jakich pozy­cjach mam trzy­mać ręce w zależ­no­ści od rodza­ju cho­ro­by czy dole­gli­wo­ści. W ten spo­sób zaini­cjo­wa­łem samo­le­cze­nie. Trzy­ma­jąc ręce na gło­wie, zaczą­łem czuć, że w orga­ni­zmie coś się dzie­je. Cho­re miej­sca były roz­grza­ne i pie­ką­ce, zwłasz­cza wątro­ba, jak­by mi ktoś wkła­dał do niej gorą­cy nóż. Gdy nie przy­kła­da­łem rąk, nicze­go nie czu­łem. Póź­niej trzy­ma­łem rękę na ser­cu. Pół­to­ra mie­sią­ca od roz­po­czę­cia sto­so­wa­nia meto­dy B.S.M. ode­bra­łem bar­dzo dobre wyni­ki badań. Wyni­ka­ło z nich, że nie­do­krwie­nie lewej komo­ry ustą­pi­ło, znik­nę­ły wrzo­dy na dwu­nast­ni­cy, a poziom bili­ru­bi­ny we krwi wró­cił do nor­my. W tak krót­kim cza­sie wyle­czy­łem się ze wszyst­kich cho­rób i bar­dzo dobrze się czułem. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Od tego momentu zaczął Pan popularyzować tę metodę?

– Tak, zapro­po­no­wa­łem Euge­niu­szo­wi Uchna­sto­wi, żeby napi­sał skrypt na temat swo­jej autor­skiej meto­dy samo­le­cze­nia, a ja będę go roz­po­wszech­niał. Dora­dził, żebym sam to zro­bił i się pod tym pod­pi­sał. Uznał, jak sądzę, że z racji sta­no­wi­ska, któ­re zaj­mo­wał, jemu po pro­stu nie wypa­da. Od tego momen­tu skrypt był już mój. 

Skąd pułkownik WP, który nie był lekarzem, miał taką wiedzę?

– Euge­niusz Uchnast z wykształ­ce­nia był praw­ni­kiem i histo­ry­kiem, a fizy­ka i neu­ro­lo­gia sta­no­wi­ły jego hob­by. Inte­re­so­wał się budo­wą i pra­cą mózgu wraz z cen­tral­nym ukła­dem ner­wo­wym. Sku­tecz­ność meto­dy testo­wał na sobie. Cier­piał na rwę kul­szo­wą, ale posta­no­wił zasnąć, więc przy­ło­żył sobie rękę do gło­wy w miej­scu, gdzie znaj­du­je się ośro­dek zawia­du­ją­cy bio­drem. Nim usnął, stwier­dził, że ból ustą­pił, ale gdy zdej­mo­wał rękę z gło­wy, cier­pie­nie powra­ca­ło. W cią­gu kil­ku dni wyle­czył bio­dro, póź­niej gar­dło. Doszedł do wnio­sku, że trze­ba zakryć ośrod­ki czu­cio­we na gło­wie, bo wte­dy dzia­ła­my rów­nież na ośrod­ki ruchu. Tyl­ko zmy­słu czu­cia nie da się w czło­wie­ku zakłócić. 

W latach 90. ub. w wyszedł Pan z tą wiedzą i skryptem do ludzi.

– Orga­ni­zo­wa­łem spo­tka­nia w róż­nych ośrod­kach kul­tu­ral­no-oświa­to­wych, tam, gdzie jeź­dzi­łem wspól­nie z Euge­niu­szem Uchna­stem, auto­rem meto­dy B.S.M. Wte­dy dzia­ła­ło dużo klu­bów osie­dlo­wych. Pre­zen­to­wa­li­śmy publicz­no­ści meto­dę i roz­da­wa­li­śmy skryp­ty za dar­mo, w sumie oko­ło 10 tys. publi­ka­cji. Wte­dy jesz­cze na tym nie zara­bia­łem. Jed­nak po pię­ciu latach naszej współ­pra­cy, Euge­niusz Uchnast wyco­fał się. Oka­za­ło się, że meto­da samo­le­cze­nia zaszko­dzi­ła jego przy­ja­cie­lo­wi, któ­ry cho­ro­wał na ser­ce. Od tego cza­su dzia­ła­łem sam. Mimo że nie pozwa­lał mi roz­po­wszech­niać skryp­tu, dalej go roz­da­wa­łem za dar­mo i orga­ni­zo­wa­łem spo­tka­nia dla coraz więk­szej widow­ni, m.in. w Teatrze Powszech­nym w Łodzi, w Teatrze Pol­skim we Wro­cła­wiu, czy teatrze w Bia­łym­sto­ku. Wyna­jem sal opła­ca­łem z wła­snej kie­sze­ni, zara­bia­jąc na sprze­da­ży ksią­żek. Wie­dzia­łem, że wie­lu ludzi potrze­bu­je pomo­cy. I mia­łem nadzie­ję, że ktoś ze śro­do­wi­ska medycz­ne­go mi pomo­że w roz­po­wszech­nia­niu tej wie­dzy. W 2000 r. zało­ży­łem Fun­da­cję Samo­le­cze­nie Meto­dą BSM (www​.fun​da​cjabsm​.pl). Już 30 lat obser­wu­ję jak reagu­ją na nią cho­rzy, cho­ciaż zauwa­ży­łem też, że w prak­ty­ce ma ona pew­ne ograniczenia.