Głaskanie kota

Kiedy w pierwszych sekwencjach filmu oglądamy Teslę jeżdżącego na wrotkach w takt muzyki Wojciecha Kilara do Portretu damy Jane Campion, wiemy już, że obraz ten nie będzie klasyczną biografią. Jakże jednak mogłoby być inaczej, skoro stworzył go Michael Almereyda, reżyser współczesnej wersji Hamleta, w której duch ojca ukazuje się w… telewizji przemysłowej?

Widzo­wie, któ­rzy lubią bio­gra­fie zna­nych posta­ci, roz­wi­ja­ją­ce się niczym roz­dzia­ły ksią­żek histo­rycz­nych, mogą w tym przy­pad­ku stra­cić cier­pli­wość. Trze­ba jed­nak pamię­tać, iż film Alme­rey­dy to pro­duk­cja arty­stycz­na, stwo­rzo­na z myślą o takiej samej publiczności.

Pierw­sza wer­sja sce­na­riu­sza Tesli powsta­ła już w 1982 roku, a prze­nieść na duży ekran miał ją pol­ski reży­ser Jerzy Sko­li­mow­ski. Świat był wte­dy innym miej­scem, a komu­ni­ka­cja bez­prze­wo­do­wa, któ­rą postu­lo­wał Niko­la Tesla, nie sta­ła się jesz­cze wszechobecna.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Wszystko, wszędzie, naraz

Osiołek w wielkim świecie

Samo sło­wo Tesla nie wzbu­dza­ło nad­mier­nych sko­ja­rzeń, co zmie­ni­ło się rady­kal­nie dopie­ro nie­daw­no, gdy na swo­im fir­mo­wym emble­ma­cie wypi­sał je Elon Musk.