Lecznicza siła modlitwy

Wszyst­kie reli­gie są zgod­ne co do tego, że modli­twa nie­sie ze sobą uzdra­wia­ją­ce ener­gie i może być sku­tecz­nym spo­so­bem zwal­cza­nia cho­rób. Wia­ry tej nie podzie­la medy­cy­na, któ­ra trak­tu­je modli­twę jak ludo­wy zabo­bon, któ­ry nie szko­dzi zdro­wiu, ale tak­że w niczym mu nie pomaga.

Ten, kto doko­nu­je podzia­łu mię­dzy duszą a ciałem,
nie ma ani jed­ne­go ani drugiego
Oscar Wil­de

Jed­nak w ostat­nich latach zna­leź­li się bada­cze, któ­rzy, poszu­ku­jąc odpo­wie­dzi na pyta­nie, czy modli­twa może mieć wpływ na lecze­nie cho­rób, doszli do kon­klu­zji, iż tkwią w niej moż­li­wo­ści tera­peu­tycz­ne o nie­zro­zu­mia­łej sile. Uchy­la­jąc w ten spo­sób drzwi obsza­rom dotych­czas nauce nie­zna­nym, spro­wo­ko­wa­li pro­te­sty tradycjonalistów.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dlaczego ludzkość musi poznać swe korzenie?

Co dwa serca, to nie jedno

Niebiański Pałac na orbicie

Brama do świata ducha. Rola przysadki i szyszynki w rozwoju osobistym

Zacho­waw­czość więk­szo­ści gre­miów nauko­wych wyda­je się być ich cechą natu­ral­ną. Przed trzy­stu laty naj­tęż­sze mózgi ówcze­snej nauki zaprze­cza­ły moż­li­wo­ści, że ener­gia może dzia­łać na odle­głość, a Gali­le­usz sta­now­czo zde­za­wu­ował ideę Keple­ra na temat gra­wi­ta­cji. Gdy usły­szał, że nie­wi­docz­ne siły Kosmo­su, ści­ślej mówiąc Księ­ży­ca, są przy­czy­ną przy­pły­wów i odpły­wów morza, uznał to za fan­ta­zję sza­leń­ca. Dziś nauka stoi murem po stro­nie Keple­ra, ale nie jest wyro­zu­mia­ła dla modlitwy.

Modlitwy na oddziale kardiologa

Spe­cja­li­sta cho­rób ser­ca Uni­wer­sy­te­tu w Kali­for­nii, pro­fe­sor Ran­dolph Byrd udo­wod­nił, że modli­twa uru­cha­mia siły i ener­gie pomoc­ne w lecze­niu cho­rób. Ame­ry­kań­ski lekarz nazwał robo­czo swój pro­jekt nauko­wym poszu­ki­wa­niem rezul­ta­tów pra­cy Boga.

Bada­nia trwa­ły dzie­sięć mie­się­cy i obję­ły 402 pacjen­tów oddzia­łu cho­rób ser­ca Cen­tral­ne­go Szpi­ta­la w San Fran­ci­sco. Cho­rych podzie­lo­no na dwie gru­py. Jed­na, liczą­ca 192 pacjen­tów, była obiek­tem dzia­ła­nia zespo­łów modli­tew­nych, dru­ga, skła­da­ją­ca się z 210 pacjen­tów sta­no­wi­ła gru­pę kontrolną.

Warun­ki, w jakich prze­bie­gał eks­pe­ry­ment, speł­nia­ły wymo­gi naj­su­row­szych metod badaw­czych. Podzia­łu pacjen­tów na dwie gru­py doko­na­no loso­wo, a leka­rze, pie­lę­gniar­ki i per­so­nel admi­ni­stra­cyj­ny szpi­ta­la i cho­rzy nigdy nie otrzy­ma­li infor­ma­cji, kto, do któ­rej gru­py należy.

Byrd skontaktował się ze zgromadzeniami katolików i protestantów rozsianymi na terenie całych Stanów Zjednoczonych i poprosił o modły za zdrowie członków pierwszej grupy chorych.

Gru­py modli­tew­ne dys­po­no­wa­ły imio­na­mi pacjen­tów, a ich zada­niem była codzien­na modli­twa w inten­cji tych wła­śnie cho­rych. O zdro­wie każ­de­go z nich modli­ło się pięć do sied­miu osób, a w sfe­rze kon­dy­cji pacjen­tów obu grup w wie­lu spraw­dzia­nach poja­wi­ły się istot­ne różnice.

I tak: w gru­pie cho­rych, w inten­cji któ­rej pro­wa­dzo­no modli­twy, potrze­ba lecze­nia anty­bio­ty­ka­mi oka­za­ła się pię­cio­krot­nie niż­sza, a obrzęk płuc spo­wo­do­wa­ny nie­wy­dol­no­ścią ser­ca był trzy­krot­nie mniej­szy. Co wię­cej – żaden z pacjen­tów zakwa­li­fi­ko­wa­nych do pierw­szej gru­py nie był pod­łą­czo­ny do sztucz­ne­go płu­ca, pod­czas gdy w gru­pie kon­tro­l­nej pomo­cy takiej wyma­ga­ło 12 pacjentów.

Nie trze­ba chy­ba doda­wać, że gdy­by takie rezul­ta­ty zosta­ły­by osią­gnię­te w bada­niach nad nowym lekiem lub meto­dą lecze­nia ope­ra­cyj­ne­go, poczy­ta­no by to za sukces.