Niewidzialni wigilijni goście

Dla daw­nych Sło­wian było to rów­nież sym­bo­licz­ne świę­to, ale i okres, w któ­rym uchy­la­ły się drzwi do Zaświa­tów. Do dziś wie­le osób twier­dzi, że wła­śnie w ten szcze­gól­ny dzień otrzy­ma­ło znak z tam­tej stro­ny…

Świę­ta Boże­go Naro­dze­nia to okres magicz­ny – wydo­by­wa­ją­cy to, co w ludziach naj­lep­sze. Czas zda­je się zwal­niać, zgiełk świa­ta milk­nie, a my zanu­rza­my się w łagod­no­ści naszych serc. W oknach roz­bły­sku­ją migo­tli­we świa­teł­ka, kuch­nie wypeł­nia­ją się sma­ko­wi­ty­mi aro­ma­ta­mi, a odświęt­nie przy­bra­ne sto­ły cze­ka­ją na przy­by­cie tych, któ­rych kocha­my. W tele­wi­zji, oprócz nastro­jo­wych kon­cer­tów kolęd, poja­wia­ją się fil­my prze­sta­wia­ją­ce róż­no­ra­kie aspek­ty świę­to­wa­nia, a zwią­za­ne z nimi pery­pe­tie uka­za­ne są w spo­sób cie­pły i dale­ki od jakiej­kol­wiek kry­ty­ki. Oglą­da­my rów­nież w tym cza­sie chęt­nie kolej­ną ekra­ni­za­cję Opo­wie­ści wigi­lij­nej Char­le­sa Dic­ken­sa, w zadu­mie roz­wa­ża­jąc uni­wer­sal­ne i ponad­cza­so­we prze­sła­nie, jakie nio­są Duchy Świąt nawie­dza­ją­ce nie­szczę­sne­go Ebe­ne­ze­ra Scrooge’a.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Niezwykły potencjał kobiety

W przestrzeni Akaszy: tajemny świat Franza Bardona

Ponie­waż nie­wie­lu jest pisa­rzy mają­cych tak potęż­ny wpływ na umy­sły ludz­kie, war­to pod­kre­ślić, że Dic­kens fascy­no­wał się spi­ry­ty­zmem i głę­bo­ko wie­rzył w teo­rie Ema­nu­ela Swe­den­bor­ga o wpły­wie Zaświa­tów na dome­nę żywych. Był aktyw­nym człon­kiem sto­wa­rzy­sze­nia The Ghost Club (dosł. Klu­bu Duchów), two­rzą­ce­go naj­praw­do­po­dob­niej pierw­szą, zor­ga­ni­zo­wa­ną gru­pę bada­czy zaj­mu­ją­cych się zja­wi­ska­mi para­nor­mal­ny­mi. Do koń­ca życia żywił głę­bo­kie prze­ko­na­nie, że pozo­sta­je w sta­łym kon­tak­cie z duchem Mary Hogarth – młod­szej sio­stry swo­jej żony, w któ­rej (praw­do­po­dob­nie) był zako­cha­ny. W kon­tek­ście bio­gra­fii pisa­rza moż­na domnie­my­wać, że jego pory­wa­ją­ca wizja przed­sta­wio­na na stro­nach Opo­wie­ści wigi­lij­nej nie jest bynaj­mniej tak ale­go­rycz­na, jak chcie­li­by tego bio­gra­fo­wie pisa­rza i inter­pre­ta­to­rzy jego twórczości.