O czasie, gramofonie i zegarach

Największy błąd w kwestii rozumienia czasu popełniają ci, których jako naukowców nie podejrzewalibyśmy o takie zaniedbania. Kwestia ta ma bowiem istotne znaczenie, tak teoretyczne, jak i praktyczne, a nawet filozoficzne

Sze­ro­kie spoj­rze­nie na zagad­nie­nie cza­su ukształ­to­wa­ło się jesz­cze w sta­ro­żyt­no­ści. Nasze zaś zwy­czaj­ne i powsze­dnie rozu­mie­nie, a raczej poczu­cie upły­wa­ją­ce­go cza­su, sta­no­wi następ­stwo dobo­we­go oraz rocz­ne­go obro­tu Zie­mi wokół wła­snej osi, jak rów­nież wokół Słoń­ca. Gdy­by nie te obro­ty, kto wie, czy w ogó­le powsta­ło­by w nas poczu­cie jego przemijania?

Jest też odmien­ne obli­cze kul­tu­ro­we, oby­cza­jo­we i reli­gij­ne tego zja­wi­ska. W odle­głej pre­hi­sto­rii two­rzo­no posta­cie zawia­du­ją­ce cza­sem dla bogów. W Gre­cji był to bóg Chro­nos. Od jego imie­nia wywo­dzi się nazwa pre­cy­zyj­ne­go zega­ra – chro­no­me­tru.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Umysł poza ciałem

Chińskie podboje kosmiczne

Wresz­cie czas jest jak pół­ka z prze­gród­ka­mi. W każ­dej z nich umiesz­cza­my wyda­rze­nia nasze­go życia: naro­dzi­ny, matu­rę, mał­żeń­stwo, czy poja­wie­nie się dzie­ci. Tutaj też miesz­czą się spra­wy zwią­za­ne z syn­chro­ni­za­cją zda­rzeń. Do pra­cy wycho­dzi­my np. o 7:00, a wra­ca­my o 18:00.

Jed­nak czy czas ist­nie­je tak jak polny kamień czy kro­pla desz­czu? Ponie­kąd jest on według mnie jedy­nie uży­tecz­ną kon­struk­cją myślo­wą. Prze­sta­je ist­nieć dla zmar­łych, przy­naj­mniej w laic­kim podejściu.