Podróż szamańska

Ogień, jak wiadomo, jest siłą transformacji, której potrzebujemy w procesie uzdrawiania. Towarzyszy szamańskim rytuałom uzdrawiającym w postaci mentalnej oraz materialnej, podobnie jak element powietrza, wody i ziemi

Żywio­ły te sta­no­wi­ły pod­sta­wo­we instru­men­ty pra­cy sza­ma­nów w cza­sach, w któ­rych powszech­nie uwa­ża­no ich za uzdro­wi­cie­li. Jed­nak­że naj­waż­niej­szą siłą wspie­ra­ją­cą rytu­ał uzdra­wia­nia była pomoc Duchów. Zarów­no tych, któ­re opie­ku­ją się Mat­ką Zie­mią, jak i innych, wspo­ma­ga­ją­cych ener­ge­tycz­ną pra­cę sza­ma­na w trak­cie rytu­ału. Do tego docho­dzi­ła jesz­cze obec­ność Ducha cho­re­go wspie­ra­ją­ce­go uzdro­wie­nie swo­jej duszy.

Daw­niej powszech­nie komu­ni­ko­wa­no się ze zmar­ły­mi, a dokład­nie z ich dusza­mi. Jeże­li żyją­ca oso­ba poczu­ła duszę zmar­łe­go, ozna­cza­ło to, że trzy­ma się ona jesz­cze Zie­mi. Wte­dy wspól­nie z sza­ma­nem poma­ga­li duszy odna­leźć dro­gę do Domu Ducho­we­go, czy­li do Świa­tła, wie­dząc, że dusza jest nie­śmier­tel­na i ponow­nie się naro­dzi w nowym ciele.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Z życia pacjenta onkologicznego wzięte

Obrona tego, co niewidzialne

Wie­le żyją­cych obec­nie osób zazwy­czaj już inkar­no­wa­ło na naszej pla­ne­cie wię­cej niż 100 razy i w sobie zna­ją owe cza­sy. Odzwier­cie­dla się to w naszych uczu­ciach – pozy­tyw­nych lub nega­tyw­nych, gdy sły­szy­my opo­wie­ści o minio­nych cza­sach, oglą­da­my fil­my lub czy­ta­my książ­ki. Żyło się wte­dy w ple­mien­nych wio­skach znaj­du­ją­cych się jesz­cze w moc­no zaro­śnię­tej i buj­nej Natu­rze. Owe uczu­cia poka­zu­ją nam

przebłyski z wcieleń

któ­re prze­ży­ło się w tam­tych czasach.

W poprzed­nim arty­ku­le poda­łam przy­kład klien­ta Artu­ra K. i chcia­ła­bym nadal zostać przy jego histo­rii. Aku­rat tak się zło­ży­ło, że na trze­cim spo­tka­niu zabra­łam go w podróż sza­mań­ską, pierw­sze dwa spo­tka­nia, w któ­rych doświad­czył sean­sów regre­syw­nych, a ich wpływ na jego zdro­wie, został już opisany.

Pod­czas roz­mo­wy zmie­rza­ją­cej do wydo­by­cia kon­kret­ne­go pro­ble­mu, z któ­re­go następ­nie w trak­cie sean­su regre­syj­ne­go doj­dzie do uwol­nie­nia, poczuł w sobie moc­ną blo­ka­dę. Na każ­dym ponow­nym spo­tka­niu prze­pro­wa­dzam z klien­tem roz­mo­wę, któ­ra jest waż­na w pro­ce­sie jego uzdra­wia­nia, w niej bowiem poma­gam roz­po­znać, któ­ry pro­blem nur­tu­ją­cy daną oso­bę – doj­rzał do usu­nię­cia go. Zauwa­ży­łam, że mój klient w trak­cie tej roz­mo­wy nagle zaczął bawić się swo­imi pal­ca­mi, wkrót­ce prze­szło to w dra­pa­nie jed­nym pal­cem w skór­kę dru­gie­go pal­ca i cią­gnię­ciem jej, aby ją wyrwać. A rów­no­cze­śnie robił dzie­cin­ne gry­ma­sy, choć zakoń­czy­ły się one gry­ma­sem bólu, gdy skór­kę osta­tecz­nie wyrwał. Widzia­łam jak jego napię­cie i zde­ner­wo­wa­nie coraz moc­niej rosło, gdy opo­wia­dał o swo­im dzie­ciń­stwie. Temat, z któ­rym się bory­ka, przed­sta­wił mi tak­że rucha­mi cia­ła i mimi­ką twa­rzy pod­czas mówie­nia. Ja nato­miast coraz bar­dziej widzia­łam w nim małe­go, cier­pią­ce­go chłop­ca, choć przede mną sie­dział męż­czy­zna w wie­ku 53 lat.

Gdy powie­dzia­łam, że już czas na przej­ście do sean­su, blo­ka­da, jakiej doświad­czał, sta­ła się tak moc­na, iż klient naj­chęt­niej wyszedł­by z poko­ju. Wte­dy poczu­łam, że powin­nam go zmo­ty­wo­wać, bo sko­ro już u mnie był – bar­dzo chcia­łam mu pomóc. Powie­dzia­łam, że prze­pro­wa­dzam tak­że podró­że sza­mań­skie, któ­re trwa­ją nie tak dłu­go jak seans regre­syj­ny, a ich jesz­cze nie zna. Wte­dy zgo­dził się wziąć w nich udział, gdyż wcze­śniej doświad­czył pozy­tyw­ne­go dzia­ła­nia mojej pra­cy. Już w trak­cie roz­mo­wy wyczuł swój pro­blem, chcąc dowie­dzieć się skąd go ma: z tą inten­cją wpro­wa­dzi­łam go w podróż.

Chcia­ła­bym zwró­cić uwa­gę, że uczu­cia budzą­ce się pod­czas opo­wia­da­nia przy­krych wyda­rzeń z prze­szło­ści mani­fe­stu­ją się auto­ma­tycz­nie w cie­le opo­wia­da­ją­ce­go. Następ­nie w trak­cie sean­su regre­syj­ne­go czy podró­ży sza­mań­skiej zosta­ły one usu­nię­te – obie to podró­że men­tal­ne, dla­te­go klient wycho­dzą­cy z owe­go spo­tka­nia nie czu­je się smut­ny, czy wypeł­nio­ny żalem lub gnie­wem, wręcz prze­ciw­nie – odczu­wa lek­kość i radość.

W opi­sy­wa­nym przy­pad­ku męż­czy­zna nie leżał na kana­pie, lecz usie­dli­śmy naprze­ciw­ko sie­bie, na podusz­kach do medy­ta­cji, znaj­du­ją­cych się na pod­ło­dze. Mię­dzy nami, pośrod­ku posta­wi­łam bia­łą świecz­kę (żywioł ognia), któ­ra się pali­ła. Mie­li­śmy przy sobie wodę do picia (żywioł wody). Zapa­li­łam bia­łą szał­wię oczysz­cza­jąc ener­gię, w któ­rej się znaj­do­wa­li­śmy. Następ­nie zaczę­łam grać na sza­mań­skim bęb­nie, towa­rzy­sząc klien­to­wi w podró­ży do prze­szło­ści. Bęben jest instru­men­tem do wpro­wa­dze­nia w stan nie­hip­no­tycz­ny, w tzw. wcho­dze­nie w sie­bie. Wibra­cje wytwo­rzo­ne pod­czas gra­nia wpły­wa­ją na roz­sze­rze­nie świa­do­mo­ści danej oso­by. Tra­ci się poczu­cie bycia tu i teraz, a jest się w trak­cie prze­bie­gu wyda­rzeń, któ­re Wyż­sze Ja klien­ta ponow­nie mu przy­po­mi­na, poprzez ich poka­za­nie. Doty­czą one prze­szło­ści, ale nadal mają NEGATYWNY wpływ na obec­ne życie danej osoby.

Oś cza­so­wa życia czło­wie­ka prze­bie­ga od lewej stro­ny cia­ła, gdzie znaj­du­je się jego prze­szłość, poprzez śro­dek, czy­li obec­ny okres życia, idąc do jego przy­szło­ści, któ­ra jest po pra­wej stro­nie. Na tej osi cza­so­wej w trak­cie rytu­ału uzdra­wia­nia sza­man i klient odbie­ra­ją infor­ma­cje o życiu tego drugiego.

Roz­po­czę­cie podró­ży sza­mań­skiej, gdy ja gram już na bęb­nie – zawsze zaczy­na się od patrze­nia na zapa­lo­ną świecz­kę, któ­ra stoi 0,5 m przed klien­tem, na pod­ło­dze. I to jest bar­dzo waż­ne, sygna­li­zu­je bowiem, że oso­ba ta prze­by­wa tu i teraz. Następ­nie, gdy sta­je się już goto­wa do podró­ży, zamy­ka oczy i w swo­im ryt­mie, w pew­nym momen­cie kie­ru­je twarz na lewo. Ozna­cza to, że prze­cho­dzi do swo­jej prze­szło­ści, a ja to obser­wu­ję. Tak w sean­sie regre­syj­nym, jak i tu jestem cały czas w kon­tak­cie z klien­tem poprzez prze­pro­wa­dza­nie rozmowy.

Artur. K wewnętrz­nym okiem ujrzał waż­ne sce­ny, gdy był sze­ścio­let­nim i ośmio­let­nim chłop­czy­kiem. Oczy­wi­ście były to nie­przy­jem­ne obra­zy, lecz przy­po­mnia­ły mu, jakie w owym cza­sie cechy mie­li jego rodzi­ce. Mógł

rozpoznać wzorce

któ­re są spo­wo­do­wa­ne dzia­ła­niem jakie­goś nega­tyw­ne­go uczu­cia i jed­no­cze­śnie poczuć, któ­re z nich, jako dziec­ko, wziął nie­świa­do­mie na sie­bie. Następ­nie prze­szli­śmy do rytu­ału uwal­nia­nia się z nich, jak też prze­ba­cze­nia rodzi­com. Prze­wod­nik ducho­wy, któ­re­go już poznał w cza­sie sean­su regre­syj­ne­go, prze­ka­zał, w jakim celu prze­żył takie dzie­ciń­stwo, a to dało mu siłę do zaak­cep­to­wa­nia tego fak­tu. Cel nie był bła­hy, lecz ści­śle powią­za­ny z jego dro­gą roz­wo­ju ducho­we­go. Otrzy­mał uzdro­wie­nie swo­je­go wewnętrz­ne­go dziec­ka, któ­re mani­fe­sto­wa­ło się już pod­czas roz­mo­wy wpro­wa­dza­ją­cej, z cze­go dobrze zda­wa­łam sobie sprawę.

Zbli­ża­jąc się do zakoń­cze­nia podró­ży klient kie­ru­je gło­wę z powro­tem w stro­nę świecz­ki, jeśli w mię­dzy­cza­sie, pod­czas oglą­da­nia obra­zów nie powró­ci­ła ona w to poło­że­nie sama. A gdy nad­cho­dzi koniec ducho­wej wędrów­ki, otwie­ra oczy patrząc na świecz­kę, by powró­cić z prze­szło­ści do tu i teraz. 

Czas trwa­nia jed­nej podró­ży nie wyno­si wię­cej niż 2 godzi­ny i klient zazwy­czaj roz­po­zna­je w niej wąt­ki z prze­szło­ści, dają­ce znać o sobie w obec­nym życiu. Artur K. mógł pojed­nać się prze­szło­ścią zwią­za­ną z tym frag­men­tem egzy­sten­cji i uzdro­wić swo­je wewnętrz­ne dziec­ko, co ma duży wpływ na doro­słe życie. Przy­po­mi­na­jąc sobie jak się wte­dy czuł, może – będąc teraz ojcem – lepiej zro­zu­mieć wła­sne­go syna. Zna­jąc narzę­dzie do uzdra­wia­nia sie­bie jest w sta­nie uzdra­wiać prze­szłość, któ­ra mani­fe­stu­je się cały czas w trak­cie życia. Dusza chce być zdro­wa, dla­te­go jej Duch (Wyż­sze Ja) uka­zu­je (MANIFESTACJA) prze­szłość, któ­ra nadal wpły­wa na obec­ne ist­nie­nie duszy w cie­le. Wszy­scy klien­ci dosta­ją ode mnie to narzę­dzie do samo­uz­dra­wia­nia, bo gdy już raz roz­po­zna­li jego dzia­ła­nie, mają moty­wa­cję do sto­so­wa­nia go na co dzień.

Kon­takt do autor­ki: www.arnia.pl