Przyśpieszający Wszechświat

Jedno z najistotniejszych pytań we współczesnej astronomii dotyczy ekspansji Kosmosu. Skoro jego rozszerzanie się to wynik zdarzenia zwanego Wielkim Wybuchem, dlaczego z upływem czasu proces ten nie zwalnia wraz z wyczerpywaniem się impetu pierwotnego i przybieraniem na sile efektu grawitacyjnego? Z najnowszych obserwacji i wyliczeń wynika coś wręcz odwrotnego

Jesz­cze na począt­ku XX w. Albert Ein­ste­in uwa­żał, że Wszech­świat jest sta­tycz­ny a w ska­li ogól­no­ko­smicz­nej siły gra­wi­ta­cji rów­no­wa­żą siły odpy­cha­nia. Po upad­ku teo­rii gło­szą­cej, iż Kosmos jest nie­zmien­ny i wiecz­ny, postu­lo­wa­no wer­sję Wiel­kie­go Kolap­su, zakła­da­ją­cą, że w pew­nym momen­cie swo­jej histo­rii zacznie się on kur­czyć do jed­ne­go punk­tu, tzw. oso­bli­wo­ści. Jed­nak­że rów­nież ta teo­ria coraz bar­dziej tra­ci rację bytu wraz z kolej­ny­mi dany­mi obserwacyjnymi.

Co uda­ło się usta­lić do tej pory? Wia­do­mo, że widzial­na część nasze­go Wszech­świa­ta to tyl­ko ok. 5% jego skła­du. 25% to tzw. ciem­na mate­ria, zaś aż 70% sta­no­wi zagad­ko­wa ciem­na ener­gia.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Fermion Weyla: zmierzch elektroniki jaką znamy?

Czy nasze narodziny to początek snu?