Wdzięczność – Wielka Medytacja NŚ 2021

Jakże często napędza nas chęć zmiany aktualnej sytuacji, siebie, innych wokół nas, okoliczności, zdarzeń i globalnie świata. Permanentnie wielu towarzyszy uczucie niedosytu, niezadowolenia, niespełnienia. W codziennej bieganinie oraz trosce o jutro zapominamy o chwili refleksji nad tym, co posiadamy, co otrzymaliśmy i co udało się nam osiągnąć. Wdzięczność odczuwamy z rzadka, przy wyjątkowych okazjach, w przypadku szczęśliwego zrządzenia losu, sukcesu, czy otrzymania bezinteresownej pomocy.

Prze­waż­nie narze­ka­my, kry­ty­ku­je­my (innych, a nawet sie­bie), roz­trzą­sa­my rze­czy­wi­ste czy wyobra­żo­ne krzyw­dy, żąda­my cze­goś, uwa­ża­jąc, że się nam to po pro­stu nale­ży. Wie­le rze­czy i zja­wisk przyj­mu­je­my za coś natu­ral­ne­go, oczy­wi­ste­go, jeśli są dla nas korzyst­ne. Opa­mię­ta­nie przy­cho­dzi naj­czę­ściej po jakiejś wiel­kiej stra­cie: bli­skiej oso­by, zdro­wia, czy innej istot­nej dla nas war­to­ści. Poja­wia się i żal, i złość, że wcze­śniej tego nie dostrze­ga­li­śmy, nie doce­nia­li­śmy. Ot, po pro­stu uwa­ża­li­śmy, że jest to nam należ­ne z tego powo­du, iż ist­nie­je­my. W zde­cy­do­wa­nej więk­szo­ści sytu­acji to, co pozy­tyw­ne w życiu, budzi nasze zado­wo­le­nie, ale w ślad za tym nie podą­ża jakoś uczu­cie wdzięcz­no­ści. Czę­sto też woli­my być samo­wy­star­czal­ni, żeby­śmy nie musie­li być niko­mu za nic wdzięcz­ni. WDZIĘCZNOŚĆ – jed­no z naj­wspa­nial­szych uczuć, prze­ni­ka­jąc się z miło­ścią oraz empa­tią – sta­ła się jak­by wstydliwa.

30 grud­nia 2021 r. od godz. 22.00 do 22.30 (cza­su pol­skie­go) zapra­sza­my Czy­tel­ni­ków w kra­ju i za gra­ni­cą na to szcze­gól­ne spo­tka­nie medy­ta­cyj­ne tu i teraz

A przecież uczucie wdzięczności otwiera serce, wyzwala radość, pozwala dostrzegać piękno świata – tego wokół nas i naszego wewnętrznego, doceniać przeróżne aspekty życia.

Wie­lu tera­peu­tów, uzdro­wi­cie­li, a tak­że mistrzów roz­wo­ju ducho­we­go zachę­ca do prak­ty­ki codzien­ne­go uświa­da­mia­nia sobie momen­tów, za któ­re może­my być wdzięczni.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dlaczego ludzkość musi poznać swe korzenie?

Co dwa serca, to nie jedno

Niebiański Pałac na orbicie

Brama do świata ducha. Rola przysadki i szyszynki w rozwoju osobistym

Czas pod­su­mo­wań i bilan­sów zwią­za­ny z koń­cem roku sprzy­ja roz­po­czę­ciu przy­go­dy z roz­bu­dze­niem nawy­ku bycia wdzięcz­nym. Szcze­gól­ną, cen­ną umie­jęt­no­ścią jest wypra­co­wa­nie posta­wy wdzięcz­no­ści rów­nież za trud­ne, smut­ne, nawet tra­gicz­ne doświad­cze­nia. Choć cza­sem nie rozu­mie­my, dla­cze­go nas spo­tka­ły, może to w per­spek­ty­wie cza­su oka­zać się istot­nym dozna­niem, lek­cją, z któ­rej nale­ży wycią­gnąć wła­ści­we wnioski.

Inspi­ru­ją­ce mogą być tu sło­wa Boba Mar­leya: Nie wyma­żę nicze­go z moje­go życia. Każ­da rzecz, każ­da naj­mniej­sza rzecz dopro­wa­dzi­ła mnie do tego, kim jestem teraz. Rze­czy pięk­ne nauczy­ły mnie kochać życie, rze­czy złe nauczy­ły, jak żyć.

Gotowość do afirmacji całego spektrum życia w nieskończonym tu i teraz, nieraz wymaga wewnętrznej odwagi, determinacji oraz bezwarunkowej miłości.

– Praw­da was wyzwo­li – powie­dzia­no, choć jak cel­nie ktoś zri­po­sto­wał: dro­ga do niej spo­nie­wie­ra. Dla­te­go tak istot­na bywa współ­czu­ją­ca, peł­na miło­ści oraz empa­tii posta­wa wobec sie­bie i innych. Kie­dy tak wie­le rze­czy spra­wia nam zawód, z zewnątrz napie­ra cha­os, a zło zda­je się trium­fo­wać, świa­do­ma, nie­osą­dza­ją­ca kon­cen­tra­cja na teraź­niej­szo­ści, połą­czo­na z uważ­nym i życz­li­wym nasta­wie­niem, może stać się impul­sem do upra­gnio­nej prze­mia­ny. Kie­dy wyda­je się, że zro­bi­li­śmy już wszyst­ko, co było moż­li­we, a nawet wię­cej, cza­sa­mi pozo­sta­je jesz­cze jed­no, czę­sto naj­trud­niej­sze – odpu­ścić!

Chiń­ska mak­sy­ma mówi: Kie­dy pijesz, pamię­taj o źró­dle. A zatem, aby nasza prze­mia­na nie koń­czy­ła się na oso­bi­stym szczę­ściu, zdro­wiu czy suk­ce­sie. Niech praw­dzi­we prze­bu­dze­nie obej­mie tak­że Mat­kę Zie­mię, przy­czy­ni się do zapa­no­wa­nia poko­ju i soli­dar­no­ści mię­dzy ludź­mi, roz­bu­dzi tro­skę o dobro przy­ro­dy oraz posza­no­wa­nie życia i dobro­sta­nu wszyst­kich stwo­rzeń, pozwo­li poczuć jed­ność z Wszechświatem.

Źró­dło może też ozna­czać pamięć o przod­kach. Pochy­le­nie się z wdzięcz­no­ścią przed szta­fe­tą poko­leń, ich miło­ścią, tru­dem, cier­pie­niem, pomo­że nam z nadzie­ją spoj­rzeć w przy­szłość. Źró­dło wresz­cie, to Naj­wyż­sza Inte­li­gen­cja, Bóg/Bogini, Wszech­ogar­nia­ją­ca Ener­gia (nie­uwa­run­ko­wa­niem) Miło­ści i Dobro­ci. Eucha­ry­stia ozna­cza dzięk­czy­nie­nie, więc nie ofia­ra i wie­cze­rza, lecz wdzięcz­ność była­by naj­pięk­niej­szą modli­twą. Komu­nia rozu­mu i serca.

Może warto ponownie odnaleźć w sobie dziecięcą ufność (co nie znaczy: naiwność), zachwyt i prostoduszność, które są najlepszym inkubatorem dla cudu życia, empatii i normalności.

Roz­bra­ja­ją­cą instruk­cję wdzięcz­no­ści moż­na pod­pa­trzeć w rado­snym okrzy­ku Ani z Zie­lo­ne­go Wzgó­rza: Jak­że się cie­szę, że żyję na świe­cie, w któ­rym ist­nie­je paź­dzier­nik! Jakież to było­by okrop­ne, gdy­by natych­miast po wrze­śniu nastę­po­wał listopad!

Może­my być wdzięcz­ni za tak wie­le doznań, zja­wisk, osób i war­to­ści. Niech zatem pod­czas tego­rocz­nej Medy­ta­cji NŚ uda się odna­leźć w sobie, zepchnię­te być może do sfe­ry cie­nia, pokła­dy WDZIĘCZNOŚCI, a wraz z nią MIŁOŚCI i RADOŚCI.

Beata Puchaj­da sta­ła Czy­tel­nicz­ka z Gorlic

***

Dłu­go zasta­na­wia­li­śmy się, czy na hasło tego­rocz­nej medy­ta­cji wybrać WDZIĘCZNOŚĆ, czy EMPATIĘ. Oba te uczu­cia są w obec­nej chwi­li nie­zwy­kle waż­ne i dopeł­nia­ją się, two­rząc nasze Człowieczeństwo.

Korze­nie tego, kim sta­łam się w doro­słym życiu, stwo­rzy­ła Bab­cia Alek­san­dra, kobie­ta wiel­kie­go ser­ca i mądro­ści. Wie­czo­rem, przed snem albo opo­wia­da­ły­śmy na dobra­noc baj­ki, albo zda­wa­łam rela­cję z minio­ne­go dnia, roz­bu­do­wu­jąc wszyst­ko, co rado­sne, pięk­ne i dzię­ku­jąc za to, a zasta­na­wia­jąc się, cze­go mia­ły mnie nauczyć przy­kre przy­pad­ki. Zatem doświad­cze­nie z dzie­ciń­stwa prze­ma­wia­ło wła­śnie za WDZIĘCZNOŚCIĄ.

Wyni­ka to też z moich medy­ta­cyj­nych pene­tra­cji wcze­śniej­szych inkar­na­cji, któ­re roz­po­czę­łam od Podró­ży na uśmie­chu pod opie­ką Jana Raud­ne­ra (genial­ne­go tre­ne­ra NLP). Potem, przez wie­le mie­się­cy, sta­ra­łam się dowie­dzieć wię­cej, jakie były te żywo­ty i cze­go mnie nauczy­ły. Ze wszyst­kich wyni­kał m.in. wnio­sek, że naj­czę­ściej goni­my za tym, cze­go nie mamy, bo wyda­je nam się, iż to wła­śnie by nas uszczę­śli­wi­ło, zamiast być wdzięcz­nym za to, co dobre­go otrzy­ma­li­śmy. W rezul­ta­cie, w kolej­nych wcie­le­niach tra­ci­łam to, co wcze­śniej nie zosta­ło uho­no­ro­wa­ne WDZIĘCZNOŚCIĄ. Nie wiem, czy moje doświad­cze­nia są powszech­ne, ale uzna­łam je za waż­ne i dla­te­go się nimi dzielę.

Zna­ko­mi­cie uar­gu­men­to­wał to też kole­ga redak­cyj­ny, Piotr Cie­le­biaś, mówiąc:

WDZIĘCZNOŚĆ wydaje się jeszcze bardziej na czasie. Z powodu pandemii ludzie zobaczyli, jak łatwo mogą wszystko stracić, nawet realia, w których funkcjonują. Wydaje się, że w procesie rozwoju duchowego najpierw następuje świadomość wdzięczności, a potem empatia. To wewnętrzna wdzięczność otwiera drogę dla empatii, bo zaczynamy dostrzegać, że właściwie każdy dąży do DOBRA i jest DRUGIM MNĄ.

Tak więc war­to obu­dzić to mało popu­lar­ne uczu­cie dla­te­go, że jed­nak po dwóch latach pan­de­mii prze­trwa­li­śmy, uświa­do­mi­li­śmy sobie, jak kru­che jest nasze życie i pla­ny; zro­zu­mie­li­śmy, co jest naj­więk­szą war­to­ścią oraz naj­cen­niej­szym celem. Może np. codzien­na bie­żącz­ka sta­ła się mniej waż­na, niż bycie z oso­ba­mi, któ­re kochamy.

A więc teraz już odry­wa­my się od inte­lek­tu­al­nych roz­wa­żań i two­rzy­my ulu­bio­ne warun­ki medy­ta­cyj­ne­go sku­pie­nia… Niech popro­wa­dzi nas Duch, Anio­ło­wie, Prze­wod­ni­cy… i nasze wła­sne Serce.

Wcho­dzi­my w nie i napo­ty­ka­my tam Miłość, któ­ra wpro­wa­dza nas w stan wdzięcz­no­ści. Mkną, jak na fil­mie, wszyst­kie kadry, za któ­re może­my i pra­gnie­my być wdzięcz­ni. W tej chwi­li uświa­da­mia­my sobie nasze bogac­two. A ja już z góry jestem wdzięcz­na, że będę mogła uczest­ni­czyć wraz z Pań­stwem w tym spo­tka­niu na pla­nie mentalnym…

*

Z nie­cier­pli­wo­ścią oraz wiel­ką cie­ka­wo­ścią cze­kać będzie­my na Pań­stwa rela­cje z wizji i doznań, otrzy­ma­nych pod­czas wspól­ne­go bycia w sta­nie zmie­nio­nej świadomości.

Anna Ostrzyc­ka