Wdzięczność – Wielka Medytacja NŚ 2021

Jakże często napędza nas chęć zmiany aktualnej sytuacji, siebie, innych wokół nas, okoliczności, zdarzeń i globalnie świata. Wielu towarzyszy uczucie niedosytu, niezadowolenia, niespełnienia. W codziennej bieganinie oraz trosce o jutro zapominamy o chwili refleksji nad tym, co posiadamy, co otrzymaliśmy i co udało się nam osiągnąć. WDZIĘCZNOŚĆ odczuwamy z rzadka, przy wyjątkowych okazjach.

Prze­waż­nie narze­ka­my, kry­ty­ku­je­my (innych, a nawet sie­bie), roz­trzą­sa­my rze­czy­wi­ste czy wyobra­żo­ne krzyw­dy, żąda­my cze­goś, uwa­ża­jąc, że się nam to po pro­stu nale­ży. Wie­le rze­czy i zja­wisk – jeśli są dla nas korzyst­ne – przyj­mu­je­my za coś natu­ral­ne­go. Opa­mię­ta­nie przy­cho­dzi naj­czę­ściej po jakiejś wiel­kiej stra­cie. Poja­wia się wów­czas żal i złość, że wcze­śniej tego nie doce­nia­li­śmy. W więk­szo­ści sytu­acji to, co pozy­tyw­ne w życiu, budzi nasze zado­wo­le­nie, ale w ślad za tym nie podą­ża uczu­cie wdzięcz­no­ści. A powin­no. Prze­cież to jedno z naj­wspa­nial­szych uczuć, prze­ni­ka­ją­ce się z miło­ścią oraz empa­tią. Szko­da, że sta­ło się ono jak­by wsty­dli­we. Doceń­my jego ogrom­na rolę i wyzwól­my, uwol­nij­my, gdyż tli się w sercu.

30 grud­nia 2021 r. od godz. 22.00 do 22.30 (cza­su pol­skie­go) zapra­sza­my Czy­tel­ni­ków w kra­ju i za gra­ni­cą na to szcze­gól­ne spo­tka­nie medy­ta­cyj­ne tu i teraz

Otwie­ra ono ser­ce, wyzwa­la radość, pozwa­la dostrze­gać pięk­no świa­ta – tego wokół nas i nasze­go wewnętrz­ne­go, doce­niać prze­róż­ne aspek­ty życia. Wie­lu tera­peu­tów, uzdro­wi­cie­li, a tak­że mistrzów roz­wo­ju ducho­we­go zachę­ca do prak­ty­ki codzien­ne­go uświa­da­mia­nia sobie momen­tów, za któ­re może­my być wdzięczni.

PRZECZYTAJ TAKŻE

W przestrzeni Akaszy: tajemny świat Franza Bardona

Oko, które widzi. Oko, które wie

Czas pod­su­mo­wań i bilan­sów zwią­za­ny z koń­cem roku sprzy­ja roz­po­czę­ciu przy­go­dy z roz­bu­dze­niem nawy­ku bycia wdzięcz­nym. Szcze­gól­ną, cen­ną umie­jęt­no­ścią jest wypra­co­wa­nie posta­wy wdzięcz­no­ści rów­nież za trud­ne, smut­ne, nawet tra­gicz­ne doświad­cze­nia. Choć cza­sem nie rozu­mie­my, dla­cze­go nas spo­tka­ły, może to w per­spek­ty­wie cza­su oka­zać się istot­nym dozna­niem, lek­cją, z któ­rej nale­ży wycią­gnąć wła­ści­we wnioski.

Inspi­ru­ją­ce mogą być tu sło­wa Boba Mar­leya: Nie wyma­żę nicze­go z moje­go życia. Każ­da rzecz, każ­da naj­mniej­sza rzecz dopro­wa­dzi­ła mnie do tego, kim jestem teraz. Rze­czy pięk­ne nauczy­ły mnie kochać życie, rze­czy złe nauczy­ły, jak żyć.

Gotowość do afirmacji całego spektrum życia w nieskończonym tu i teraz, nieraz wymaga wewnętrznej odwagi, determinacji oraz bezwarunkowej miłości.

Istot­na przy tym bywa współ­czu­ją­ca, peł­na miło­ści oraz empa­tii posta­wa wobec sie­bie i innych. Kie­dy tak wie­le rze­czy spra­wia nam zawód, z zewnątrz napie­ra cha­os, a zło zda­je się trium­fo­wać, świa­do­ma, nie­osą­dza­ją­ca kon­cen­tra­cja na teraź­niej­szo­ści, połą­czo­na z uważ­nym i życz­li­wym nasta­wie­niem, może stać się impul­sem do upra­gnio­nej prze­mia­ny. Kie­dy wyda­je się, że zro­bi­li­śmy już wszyst­ko, co było moż­li­we, a nawet wię­cej, cza­sa­mi pozo­sta­je jesz­cze jed­no, czę­sto naj­trud­niej­sze – odpu­ścić! Poczuć jed­ność ze Wszech­świa­tem i po pro­stu pozwo­lić sobie na bycie w niej.

A pochy­le­nie się z wdzięcz­no­ścią przed szta­fe­tą poko­leń, ich miło­ścią, tru­dem, cier­pie­niem, pomo­że nam z nadzie­ją spoj­rzeć w przy­szłość. Źró­dło wresz­cie, to Naj­wyż­sza Inte­li­gen­cja, Bóg/Bogini, Wszech­ogar­nia­ją­ca Ener­gia (nie­uwa­run­ko­wa­niem) Miło­ści i Dobro­ci. Eucha­ry­stia ozna­cza dzięk­czy­nie­nie, więc nie ofia­ra i wie­cze­rza, lecz wdzięcz­ność była­by naj­pięk­niej­szą modli­twą. Komu­nia rozu­mu i serca.

Może warto ponownie odnaleźć w sobie dziecięcą ufność (co nie znaczy: naiwność), zachwyt i prostoduszność, które są najlepszym inkubatorem dla cudu życia, empatii i normalności.

Może­my być wdzięcz­ni za tak wie­le doznań, zja­wisk, osób i war­to­ści. Niech zatem pod­czas tego­rocz­nej Medy­ta­cji NŚ uda się odna­leźć w sobie, zepchnię­te być może do sfe­ry cie­nia, pokła­dy WDZIĘCZNOŚCI, a wraz z nią MIŁOŚCI i RADOŚCI. A one niech sta­ną się klu­czem do naszej wewnętrz­nej prze­mia­ny, pozwa­la­ją­cej odna­leźć dal­szą drogę.

Pamię­taj­my, iż może­my utra­cić to, co nie zosta­ło przez nas uho­no­ro­wa­ne WDZIĘCZNOŚCIĄ. Z powo­du pan­de­mii ludzie zoba­czy­li, jak łatwo mogą wszyst­ko stra­cić, nawet realia, w któ­rych funkcjonują.

Tak więc war­to obu­dzić to mało popu­lar­ne uczu­cie dla­te­go, że jed­nak dwa lata pan­de­mii prze­trwa­li­śmy, uświa­do­mi­li­śmy sobie, jak kru­che jest nasze życie i pla­ny; zro­zu­mie­li­śmy, co jest naj­więk­szą war­to­ścią oraz naj­cen­niej­szym darem.

A więc teraz już odry­wa­my się od inte­lek­tu­al­nych roz­wa­żań i two­rzy­my ulu­bio­ne warun­ki medy­ta­cyj­ne­go sku­pie­nia… Niech popro­wa­dzi nas Duch, Anio­ło­wie, Prze­wod­ni­cy… i nasze wła­sne Serce.

Wcho­dzi­my w nie i napo­ty­ka­my tam Miłość, któ­ra wpro­wa­dza nas w stan wdzięcz­no­ści. Mkną, jak na fil­mie, wszyst­kie kadry, za któ­re może­my i pra­gnie­my być wdzięcz­ni. Uświa­da­mia­my sobie nasze bogac­two. Delek­tu­je­my się nim.

Wewnętrz­na wdzięcz­ność otwie­ra bowiem dro­gę dla empa­tii, bo zaczy­na­my dostrze­gać, że wła­ści­wie każ­dy dąży do DOBRA i jest DRUGIM MNĄ.

A na koniec połącz­my się w wiel­kim AKCIE WDZIĘCZNOŚCI ze wszyst­ki­mi, któ­rzy uczest­ni­czy­li w tym spo­tka­niu na pla­nie men­tal­nym. Niech otu­li nas wibra­cja ener­gii tego wspa­nia­łe­go uczu­cia. Poczuj­my to i zapa­mię­taj­my. Niech w nas zostanie.

*

Z nie­cier­pli­wo­ścią cze­kać będzie­my na Pań­stwa rela­cje z otrzy­ma­nych wizji i towa­rzy­szą­cych im doznań.

Anna Ostrzyc­ka