Klątwa petersburskiego Kanału Obwodowego

Jedna z najbardziej znanych petersburskich legend wiąże się z najdłuższym kanałem w mieście, którego zagadkowe oddziaływanie wabiło nieszczęśników w jego mętną toń. Klątwa dała o sobie znać po raz pierwszy w 1923 r., by reaktywować się co dekadę, pochłaniając do dziś – jeśli wierzyć doniesieniom – setki ofiar…

W Peters­bur­gu – per­le rosyj­skiej pół­no­cy, nie brak miejsc spo­wi­tych mgłą tajem­ni­cy. Jed­ną z nich jest Kanał Obwo­do­wy (ros. Obwod­nyj Kanał). Mówi się, że wie­le osób, któ­re się do nie­go zbli­ża­ły, odczu­wa­ło prze­dziw­ną, nie­od­par­tą chęć zanu­rze­nia się w jego męt­nych wodach. Nie­ste­ty byli tacy, dla któ­rych koń­czy­ło się to tra­gicz­nie. Nasi­le­nie tego rodza­ju wypad­ków mia­ło miej­sce jesie­nią 1923 r., kie­dy odno­to­wa­no pierw­szy nie­wy­tłu­ma­czal­ny wzrost licz­by samo­bójstw. W cią­gu kil­ku mie­się­cy ten ośmio­ki­lo­me­tro­wy kanał prze­ci­na­ją­cy cen­trum Peters­bur­ga, pochło­nął kil­ka­dzie­siąt osób, choć już rok póź­niej nie odno­to­wa­no ponoć ani jed­ne­go podob­ne­go przy­pad­ku. W 1933 r. sytu­acja się powtó­rzy­ła: na obsza­rze od Mostu Boro­we­go do tzw. Ame­ry­kań­skich Mostów Kole­jo­wych (nazwa­nych tak na cześć pocho­dzą­cych zza oce­anu kon­struk­to­rów) zno­wu doszło do licz­nych, uda­nych bądź nie, prób samo­bój­czych – 28. Komi­sa­riat odno­to­wał ich gene­ral­nie ponad 100. Ana­lo­gicz­nie, jak wcze­śniej, epi­de­mia usta­ła z nadej­ściem nowe­go roku. Feno­men ten powta­rzał się rze­ko­mo z zadzi­wia­ją­cą regu­lar­no­ścią kolej­no co dzie­sięć lat.

Wła­dze ówcze­sne­go Lenin­gra­du (jak nazy­wał się Peters­burg w latach 1924–1991) zauwa­ży­ły, że nad kana­łem mają miej­sce zda­rze­nia nie­da­ją­ce się wyja­śnić w racjo­nal­ny spo­sób. Publi­cy­sta Wadim Bur­łak stwier­dził: Bada­nia pro­wa­dzo­no w latach 30. ub. wie­ku. Na tym obsza­rze, w stop­niu znacz­nie więk­szym niż w innych dziel­ni­cach Peters­bur­ga, nasi­la­ły się zja­wi­ska kry­mi­no­gen­ne, co zauwa­ży­ła mili­cja. Nie wie­dzia­no jed­nak, co z tym zro­bić. Star­si powta­rza­li, że to efekt jakiejś pra­daw­nej klą­twy. Oczy­wi­ście miej­ski komi­tet par­tyj­ny odrzu­cał takie teorie.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Alchemia: w pogoni za nieśmiertelnością

Kobiety pierwszych Piastów