Giorgio Bongiovanni rzucił nowe światło na Trzecią Tajemnicę Fatimską i czekające świat zmiany

Wokół Trzeciej Tajemnicy narosły legendy, ale też przekłamania. Jak wiadomo, kilku papieży z rzędu wzdragało się przed jej ujawnieniem, mimo że przekazano w niej wolę Niebios – że ma zostać upubliczniona bezwarunkowo w roku 1960. Napięcie częściowo opadło, gdy w 2000 r. Jan Paweł II rzekomo podał jej treść do publicznej wiadomości, aczkolwiek zabrakło jednoznacznego stwierdzenia, że jest to właśnie TEN TEKST, o który chodziło. Jednak z całą pewnością można stwierdzić, że Trzecia Tajemnica pozostaje ściśle tajna

Wia­do­mo o tym dla­te­go, że (jak wyka­zał dro­bia­zgo­wo i w spo­sób nie­wąt­pli­wy Anto­nio Soc­ci w książ­ce Czwar­ta tajem­ni­ca fatim­ska) zna­ne jest pierw­sze zda­nie z tej Trze­ciej – zaczy­na się ona od słów: W Por­tu­ga­lii dogmat wia­ry kato­lic­kiej zacho­wa się, któ­re­go oczy­wi­ście w ujaw­nio­nym prze­ka­zie nie było. Wszyst­ko wska­zu­je na to, że zamiast tego prze­ka­za­no ludziom opi­sa­ne sło­wa­mi obra­zy, jakie poka­za­no sio­strze Łucji z Fati­my, nazy­wa­ne wizją sio­stry Łucji.

Wspo­mnia­ny wło­ski badacz i dzien­ni­karz, Soc­ci wło­żył wie­le wysił­ku w dotar­cie do ludzi (z regu­ły hie­rar­chów Kościo­ła), któ­rzy mie­li wgląd w zawar­tość utaj­nio­nej koper­ty z 1917 r. Nie mogli oni ujaw­nić tre­ści jako takiej, ale pocią­gnię­ci za język podzie­li­li się pew­ny­mi ogól­ny­mi opi­sa­mi, któ­re po zesta­wie­niu ze sobą dają przy­bli­żo­ne wyobra­że­nie. Naj­czę­ściej poja­wia­ły się dwa moty­wy – głę­bo­kiej schi­zmy Kościo­ła oraz wła­dzy Sza­ta­na nad nim. Wspo­mi­na­no cza­sem i o innych, jak zepsu­cie, czy woj­na świa­to­wa. Brzmi to o tyle dziw­nie (żeby nie powie­dzieć podej­rza­nie), że zarów­no roz­łam, jak i motyw Sza­ta­na czy Anty­chry­sta, wystę­po­wa­ły w róż­nych obja­wie­niach już wcze­śniej, a nie były blo­ko­wa­ne. Inny­mi sło­wy, suge­stie tego rodza­ju nie brzmią wiarygodnie.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Drogi Marku!

Lustereczko, powiedz przecie…

Trud­no wyobra­zić je sobie jako źró­dło panicz­ne­go stra­chu każ­de­go papie­ża, gdy wspo­mnia­ną koper­tę otwo­rzył. War­to więc same­mu zadać sobie pyta­nie, co taki strach (i otwar­ty sprze­ciw wobec woli Nie­bios!) wywo­ła­ło. Moim zda­niem mogło to być tyl­ko coś, co posta­wi­ło­by pod zna­kiem zapy­ta­nia fun­da­ment reli­gii chrze­ści­jań­skiej (lub reli­gii w ogóle) .

Pozo­sta­je jed­nak jesz­cze jed­no źró­dło na temat tej ukry­tej praw­dy – włoski

stygmatyk Giorgio Bongiovanni,

któ­ry (jak twier­dzi) usły­szał w 1989 r. od Mat­ki Boskiej nakaz uda­nia się do Fati­my, gdzie otrzy­mał obja­wie­nie. Na jego cie­le poja­wi­ły się wów­czas styg­ma­ty, dro­bia­zgo­wo póź­niej bada­ne, nie stwier­dza­jąc fał­szer­stwa, ale to tu pomi­nę. Wie­lo­krot­nie, w róż­nych wywia­dach, mówił on o tym, że apo­ka­lip­tycz­na napra­wa ludz­ko­ści doko­na się z pomo­cą przed­sta­wi­cie­li cywi­li­za­cji poza­ziem­skich, będą­cych wyko­naw­ca­mi pla­nu Boga. Miał też dodać, że prze­kaz fatim­ski utaj­nio­no wła­śnie ze wzglę­du na tę treść. Twier­dził rów­nież, że w owym cza­sie ludz­kość sta­nie się czę­ścią wiel­kiej kosmicz­nej rodzi­ny (nawia­sem mówiąc, pokry­wa­ło się to z tre­ścią tzw. Trze­cie­go Testa­men­tu, któ­re­go naj­cie­kaw­sze frag­men­ty zna­la­zły się w książ­ce Stra­te­gia prze­mian na Zie­mi i Nowy Rene­sans). Tak czy ina­czej, świa­do­mość – po stro­nie hie­rar­chii – że wkrót­ce cywi­li­za­cje poza­ziem­skie uzna­ne zosta­ną za czyn­nik spraw­czy w wyda­rze­niach reli­gij­nych, z całą pew­no­ścią wywo­ła­ła­by prze­ra­że­nie, bo ozna­cza­ła­by roz­bi­cie sym­bo­licz­ne­go fun­da­men­tu wie­rzeń. Jest więc bar­dzo wia­ry­god­nym wytłu­ma­cze­niem utaj­nie­nia przekazu.

Komuś może wyda­wać się to wszyst­ko czczą spe­ku­la­cją, bo nie jeste­śmy w sta­nie zwe­ry­fi­ko­wać obja­wień Bon­gio­van­nie­go, ale nie pisał­bym o tym, gdy­by nie było cze­goś inne­go, co suge­ru­je taki kon­tekst. Mniej wię­cej 20 lat temu w Koście­le dał się bowiem dostrzec nie­zwy­kły zwrot. Z róż­nych Jego stron zaczę­ły docie­rać suge­stie, że reli­gie mogą mieć aspekt poza­ziem­ski. 11 czerw­ca 2006 r. kar­dy­nał Rat­zin­ger (póź­niej­szy Bene­dykt XVI), pod­czas modli­twy Anioł Pań­ski, wygło­sił sło­wa: Wszech­świat, dla posia­da­ją­cych wia­rę, w cało­ści mówi o Bogu w Trój­cy jedy­nym: od mię­dzy­gwiezd­nych prze­strze­ni aż po mikro­sko­pij­ne cząsteczki.

Dokład­nie tydzień póź­niej, pod­czas obrzę­du poświę­co­ne­go Eucha­ry­stii, dodał jesz­cze, jak­by chcąc spre­cy­zo­wać tę kwe­stię: Pro­mień Eucha­ry­stii nie wyczer­pu­je się w obrę­bie Kościo­ła, war­tość Eucha­ry­stii ma zasięg kosmiczny.

W 2008 r. głos zabrał sam szef waty­kań­skie­go obser­wa­to­rium astro­no­micz­ne­go – ks. Jose Gabriel Funes: Moż­na przy­znać, że ist­nie­ją inne świa­ty, tak­że bar­dziej roz­wi­nię­te od nasze­go, bez kwe­stio­no­wa­nia wiary…

To tyl­ko wybra­ne przy­kła­dy, bo zamie­sza­nie wokół tego tema­tu było duże i wie­lu hie­rar­chów mówi­ło podob­nie. Pro­blem w tym, że nigdy nie wyja­śnio­no wier­nym dla­cze­go. Być może pró­bo­wa­no zacho­wać kon­tro­lę w obli­czu zary­so­wu­ją­cej się per­spek­ty­wy szo­ku. Zało­żo­no praw­do­po­dob­nie, że jeśli ludzi oswoi się z taką praw­dą, to zrę­by kla­sycz­nie rozu­mia­nej reli­gii prze­trwa­ją. Trze­cia Tajem­ni­ca mówi nam, że prze­trwa­ją… w Por­tu­ga­lii. Być może wymow­ny w tym kon­tek­ście był już fakt, że w 1917 r. w Fati­mie nad rze­ko­mą Mat­ką Boską (a raczej trzę­są­cą się pro­jek­cją przy­po­mi­na­ją­cą holo­gram) wier­ni obser­wo­wa­li rów­nież coś, co póź­niej zgod­nie opi­sy­wa­li jako sre­brzy­sty dysk. Kościół jed­nak wolał nazwać to cudem Słoń­ca.