Drogi Marku!

Piszę, bo bardzo tęsknię do naszych rozmów, a bardziej jeszcze do przyjaźni, którą mi tak rozrzutnie ofiarowałeś. Odchodząc, pozostawiłeś mi ją pod opieką, a ja, chołubiąc ją, widzę jak się zmaga z samotnością

Powie­dzia­łeś kie­dyś, że już Rzy­mia­nie zda­wa­li sobie spra­wę, iż zmar­twie­nia powo­du­ją cho­ro­by. Przy­po­mnia­łem sobie to teraz, bo nara­sta we mnie nie­po­kój. Wyda­je się tro­chę sur­re­ali­stycz­ny, ale jest i nie daje spo­ko­ju. Czu­ję, nie­omal fizycz­nie czu­ję, sta­łą obec­ność zawie­si­ny smut­ku, uno­szą­cą się nad ludź­mi, nad wszyst­ki­mi ludź­mi, nad wszyst­kim. Jak wiecz­nie kapią­cy kran, któ­ry zapo­mnia­no dokrę­cić i wyka­pu­je po cichu hek­to­li­try wody.

Brak mi naszych cza­sów, któ­re nie są już Two­imi cza­sa­mi, ale nie zni­kły zacho­wa­ne w ener­gii pamię­ci. Co mam robić, o co wal­czyć? Zapro­sić chi­me­ry do środ­ka i słu­chać co powie­dzą? Podej­rze­wam – roz­ma­wia­li­śmy o tym – że czas może pro­du­ko­wać i wysy­łać nam fał­szy­we obra­zy. Zasta­na­wia­li­śmy się, czy przy­pad­kiem nie stąd bie­rze się ludz­ka dez­orien­ta­cja, stąd kon­ster­na­cje i poczu­cie prze­gra­nej, stąd nie­po­ro­zu­mie­nia i agre­sje. Widzę to jak na dło­ni, powszech­ny stres wypeł­nia­ją­cy coraz szczel­niej wszel­kie aspek­ty życie. Bez­li­to­sne i licz­ne woj­ny, chów kan­dy­da­tów na mor­der­ców, spłasz­czo­ne twa­rze księ­ży pedo­fi­lów, sło­wem – jak w sta­ro­żyt­nych poda­niach – zara­za co sie­dem lat.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Giorgio Bongiovanni rzucił nowe światło na Trzecią Tajemnicę Fatimską i czekające świat zmiany

Lustereczko, powiedz przecie…

Mia­łeś przy­ja­cie­lu szczę­ście! Bogo­wie wzię­li Cię do sie­bie i pozo­sta­wi­łeś nasz codzien­ny mariaż zmar­twień ze smut­kiem w loka­lach pozor­ne­go wypo­czyn­ku, za sobą. Smu­tek stał się soli­dar­ną prze­strze­nią, w któ­rej wszy­scy są sobie rów­ni i nikt spe­cjal­nie nie jest oszczędzany.

To może ozna­czać, że oszczę­dza­ni są wszy­scy? Dobrze by było, ale na razie mamy Ano­ni­mo­wy Klub Tro­ski. Klub o naj­więk­szej licz­bie człon­ków na świe­cie. Co cha­rak­te­ry­stycz­ne, żeby nie powie­dzieć tra­gicz­ne, klu­bo­wi­cze doko­nu­jąc kolek­tyw­ne­go kro­ku wstecz są prze­ko­na­ni, że mkną do przodu!

Wyje­cha­łeś Mar­ku, wyfru­ną­łeś w sam czas, a mnie odwie­dza­ją gro­ma­dy myśli, z któ­ry­mi nie wiem co począć. Kłę­bią się i przy­glą­dam się im z coraz więk­sza ostroż­no­ścią, bo wyczu­wam, że spo­ro z nich nie zasłu­gu­je na tolerancję.

Jak­że ci zazdrosz­czę! Poru­szasz się po dro­gach gwiezd­ne­go zło­ci­ste­go pyłu i żywe­go świa­tła, jak jaki zegar­mistrz świa­tła pur­pu­ro­wy, a two­je koty są z Tobą! To świa­tło podob­no ma w sobie każ­dy czło­wiek, nie­ste­ty dostrze­ga­ne przez tak niewielu.

Powiedz przy­ja­cie­lu, pod­po­wiedz, jak to wła­ści­wie jest z tym świa­tłem, jak ze mną? Cóż ja, okry­wam moje codzien­ne egzor­cy­zmy i zaklę­cia cie­płem życz­li­wych myśli i wysy­łam je ludziach, zwie­rzę­tom, natu­rze, pro­sząc bogów by oszczę­dzi­li im smut­ku i nie byli tak bez­rad­ni jak ja.

Wczo­raj­szej nocy obu­dził mnie płacz. Wsta­łem i zanie­po­ko­jo­ny i zaj­rza­łem do biblio­te­ki. Pusto. Wsu­ną­łem gło­wę do kuch­ni, rów­nież niko­go, posta­łem chwi­lę przy drzwiach wej­ścio­wych pod­słu­chu­jąc. Nic, cisza. W koń­cu wsze­dłem do łazien­ki i kie­dy pod­nio­słem wzrok na lustra, zoba­czy­łem spły­wa­ją­ce po policz­kach łzy.

Ale nic to Mar­ku. Do naj­waż­niej­sze­go dnia życia mam już bli­żej jak dalej, i wiesz, wca­le mnie to nie mar­twi. Prze­ciw­nie, gdy tyl­ko nadej­dzie, pędzę jak stoję!