Ziemia – system życia Drogi Mlecznej (1)

Opi­su­jąc wcze­śniej nauko­we kon­cep­cje wyło­nie­nia się wie­lo­wy­mia­ro­we­go Wszech­świa­ta z fizycz­nej próż­ni zwró­ci­łam uwa­gę, że naj­now­sza z nich (bazu­ją­ca na rów­na­niu gra­wi­ta­cji Ein­ste­ina uzu­peł­nio­nym o zja­wi­sko tar­cia) pozwo­li­ła poznać nie tyl­ko mecha­nizm kre­acji Wszech­świa­ta jako hiper­s­fe­rycz­ne­go ukła­du, w któ­rym egzy­stu­je­my, ale zapo­cząt­ko­wa­ła rów­nież spe­ku­la­cje na temat eta­pów jego ewo­lu­cji wraz z wykształ­ce­niem się glo­bal­nej świa­do­mo­ści w opar­ciu o funk­cje sta­nu (zaso­bów ener­gii i infor­ma­cji) two­rzą­cej go mate­rii pól fizycznych.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duża asteroida uderzy w Księżyc

SIMP i CWISE: osierocone gwiazdoplanety

Wiedzę, która nam to umożliwiła pozyskiwaliśmy stopniowo w ramach nauk przyrodniczych oraz wyprzedzających, jakie jeszcze nie weszły w zakres konwencji.

Pod­kre­śli­łam wte­dy fakt, że wspo­mnia­ną wyżej kon­cep­cję Nassim Hara­me­in i Eli­za­beth Rau­scher prze­sła­li do opu­bli­ko­wa­nia w stycz­niu 2004 r., pod­czas gdy w listo­pa­dzie 1997 i 1998 r. mia­ły miej­sce za pośred­nic­twem medium Lee Car­rol­la prze­ka­zy Kry­ona (pra­cow­ni­ka służ­by magne­tycz­nej ziem­skie­go sys­te­mu życia funk­cjo­nu­ją­ce­go za zasło­ną, czy­li w rze­czy­wi­sto­ści ukry­tej przed naszy­mi zmy­sła­mi), któ­ry ujaw­nił w nich ist­nie­nie sie­ci kosmicz­nej oraz mecha­nizm prze­ka­zy­wa­nia przez nią informacji.

Oba pozy­ska­ne w cał­ko­wi­cie odmien­ny spo­sób komu­ni­ka­ty wyka­zu­ją duże podo­bień­stwa, ponie­waż postu­lo­wa­ny przez Hara­me­ina jed­nost­ko­wy ele­ment fizycz­nej próż­ni przy­po­mi­na opi­sy­wa­ne przez Kry­ona klat­ki kosmicz­nej sie­ci, zaś poten­cjał kre­acji struk­tu­ry próż­ni opi­sa­ny przez parę uczo­nych pozwa­la two­rzyć podwój­ne toro­idal­ne obiek­ty, któ­re wcze­śniej zapre­zen­to­wał w swym prze­ka­zie Kry­on. Zesta­wie­nie wie­dzy uzy­ska­nej tak róż­ny­mi dro­ga­mi ujaw­nia ponad­to, że obok czar­nej (ścią­ga­ją­cej mate­rię) dziu­ry w cza­so­prze­strze­ni zawsze znaj­du­je się nie­wi­docz­na dla nas bia­ła dziu­ra (wypy­cha­ją­ca mate­rię), łącząc ze sobą na zasa­dzie sprzę­że­nia zwrot­ne­go obie struk­tu­ry wywo­dzą­ce się z fizycz­nej próż­ni (jaw­ną i ukry­tą), przy czym wszyst­kie te sfe­ry (łącz­nie z próż­nią) wza­jem­nie są w sobie zagłę­bio­ne, two­rząc razem jed­ną wie­lo­wy­mia­ro­wą hipersferę.