Koniec (naszego) świata cz. 2

⇒ czy­taj część I

War­to zwró­cić uwa­gę, że sama wia­ra i prze­bły­ski wyż­szych pozio­mów świa­do­mo­ści nie wystar­czą, aby poznać praw­dę na temat przy­szło­ści. Wie­lu wizjo­ne­rów, kre­śląc swo­je kata­stro­ficz­ne wizje było w stu pro­cen­tach prze­ko­na­nych, że muszą się one speł­nić, bo, jak uwa­ża­li, otrzy­ma­li prze­kaz od same­go Boga. Jed­nak część prze­po­wia­da­ją­cych nie­kie­dy wręcz apo­ka­lip­tycz­ną przy­szłość to oso­by obcią­żo­ne wła­sny­mi nega­tyw­ny­mi myśla­mi i emo­cja­mi, z któ­rych się nie oczy­ści­ły. Wyda­je się zaś, że wizje nie­oczysz­czo­nych czy nawie­dzo­nych gło­si­cie­li praw­dy są naj­czę­ściej odbi­ciem, pro­jek­cją ich wła­snych wro­gich emo­cji, sku­mu­lo­wa­nych w pod­świa­do­mo­ści. Nie­któ­rzy wizjo­ne­rzy, widząc w naszym świe­cie wie­le zła, pod­świa­do­mie wręcz pra­gnę­li jego koń­ca, co zna­la­zło swo­je odzwier­cie­dle­nie w kata­stro­ficz­nych przepowiedniach.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Król mediów

Jak radziecki lekarz fotografował pijackie zwidy

Może jednak być i tak, że przepowiednie końca mają funkcję symboliczną.

Sko­ro bowiem naj­więk­si pro­ro­cy i wizjo­ne­rzy prze­po­wia­da­ją zagła­dę świa­ta w bar­dzo odle­głej przy­szło­ści (Nostra­da­mus i Baba Wan­ga zgod­nie sytu­ują ją na ok. 3797 rok), klucz może kryć się w samym poję­ciu kre­su nasze­go świa­ta.

Zacznij­my od tego, że nale­ży roz­róż­nić dwa podob­ne w swo­im zna­cze­niu sfor­mu­ło­wa­nia: koniec świa­ta od zagła­dy świa­ta (zagła­dy ludz­ko­ści). O koń­cu, kre­sie świa­ta gło­si­li z róż­nych jego zakąt­ków pro­ro­cy i pro­ro­ki­nie, wróż­bi­ci i wiesz­cze róż­nych okre­sów dzie­jów ludz­ko­ści, począw­szy od sta­ro­żyt­no­ści, a na cza­sach współ­cze­snych koń­cząc. Trze­ba pamię­tać, że gło­szą­cy koniec świa­ta (czę­sto doda­jąc do tego sfor­mu­ło­wa­nia przy­miot­nik: nasze­go), byli przed­sta­wi­cie­la­mi okre­su w histo­rii ludz­kiej spo­łecz­no­ści zwa­ne­go patriar­cha­tem. Wiesz­cząc koniec naj­czę­ściej ogła­sza­li – nie będąc tego w peł­ni świa­do­mi – kres pew­ne­go eta­pu ludz­kich dzie­jów, w tym rów­nież patriar­cha­tu. Za przy­kład niech słu­żą wymie­nio­ne już wcze­śniej pro­roc­twa kró­lo­wej Saby, Make­dy, w któ­rych zawar­ła wizję zwia­stu­nów koń­ca świa­ta wraz ze zmierz­chem Rzy­mu. Po jego upad­ku w V wie­ku fak­tycz­nie nastą­pił koniec świa­ta, lecz doty­czył on kre­su sta­ro­żyt­no­ści, po któ­rej ludz­ka spo­łecz­ność weszła w okres średniowiecza.

Zagładę świata natomiast należy rozumieć jako unicestwienie wszelkiego życia na Ziemi wraz ze zniszczeniem samej planety. Tę wizję zwiastowało zgodnie, czyli na ten sam czas (rok 3797), dwoje największych jasnowidzących: Nostradamus i Baba Wanga.

O tym, że wyra­że­nie koniec świa­ta nie ma nic wspól­ne­go z zagła­dą ludz­ko­ści, świad­czy też pewien fakt. Otóż wszel­kie pro­roc­twa na ten temat, zarów­no Apo­ka­lip­sa św. Jana, jak i pro­roc­twa Indian czy ludów Dale­kie­go Wscho­du, posia­da­ją jeden wspól­ny mia­now­nik: po kre­sie nasze­go świa­ta ma nastą­pić na Zie­mi pokój, porzą­dek, spra­wie­dli­wość i roz­wój nowej ludz­kiej społeczności.

Ten aspekt szcze­gól­nie pod­kre­śla­ją wizje Dale­kie­go Wscho­du, któ­re cechu­je więk­szy opty­mizm i łagod­ność w porów­na­niu z wyobra­że­nia­mi wywo­dzą­cy­mi się z zachod­nie­go krę­gu kul­tu­ro­we­go. I tak na przy­kład wyznaw­cy hin­du­izmu twier­dzą, że naj­gor­sza z epok, za któ­rą uwa­ża się naszą współ­cze­sną, zwa­ną Wie­kiem Żela­za, dobie­ga wła­śnie końca.

Świat zmierza ku nowej erze, w której powszechnie będzie akceptowane dobro ogółu oraz sprawiedliwość.

Z kolei w pro­roc­twach bud­dy­zmu odnaj­du­je­my przy­pa­da­ją­cą na ten czas prze­ło­mu nową wizję ludz­ko­ści, któ­ra powo­li owo­cu­je, roz­sie­wa się i jest zapo­wie­dzią lep­szej przy­szło­ści. Impul­sem do prze­bu­dze­nia się do życia w nowej erze ma być nowy Bud­da – Maitreya, któ­ry będzie gło­sił na Zie­mi odmien­ną, opar­tą na peł­nej har­mo­nii duchowość.

Dale­ko­wschod­nie wizje i kon­cep­cje przy­szło­ści dosto­so­wa­li do swo­ich idei wyznaw­cy New Age, nazy­wa­jąc obec­ny okres Cza­sem Koń­ca, co zbie­ga się ze schył­kiem Ery Ryb. Wie­rzą oni, że dzię­ki prak­ty­kom ducho­wym i pra­cy na rzecz poko­ju na Zie­mi, przej­ście z Ery Ryb w nowy wiek, zwa­ny Erą Wod­ni­ka, odbę­dzie się w spo­sób łagodny.