Koniec (naszego) świata cz. 1

O cze­ka­ją­cym nas koń­cu świa­ta mówi wie­le sta­ro­żyt­nych ksiąg, w tym rów­nież Biblia. Na prze­strze­ni tysiąc­le­ci obwiesz­cza­li go pro­ro­cy, jasno­wi­dzą­cy i wiesz­cze z róż­nych kul­tur i obsza­rów naszej pla­ne­ty, począw­szy od kró­lo­wej Saby – Make­dy, poprzez Nosta­ra­da­mu­sa, a koń­cząc na współ­cze­snych wizjo­ne­rach, takich jak słyn­na Buł­gar­ka Baba Wan­ga.

Wie­le z tych wizji i kata­stro­ficz­nych pro­roctw przy­pa­dło na obec­ne cza­sy. Było to zwią­za­ne z prze­ło­mem tysiąc­le­ci, w któ­re wkro­czy­li­śmy po 2000 r. oraz z zapi­sa­ną w Wiel­kim Kalen­da­rzu Majów ostat­nią datą: 21.12.2012 roku – o czym w Nie­zna­nym Świe­cie wie­lo­krot­nie pisano.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Elektryczność w starożytności (?)

Miejsca mocy na wakacyjnej wyspie

Ist­nie­ją jed­nak­że odmien­ne nauko­we, a tak­że filo­zo­ficz­ne, reli­gij­ne i ezo­te­rycz­ne opi­nie oraz teo­rie, spro­wa­dza­ją­ce ową datę do koń­ca sta­rej epo­ki i począt­ku nowej.

Kto ma rację? Czy rzeczywiście ludzkość doby współczesnej czeka nieuchronny koniec egzystencji na Ziemi wywołany jakimś potężnym kataklizmem lub nuklearną wojną,

czy też znaj­du­je­my się w nie­zmier­nie waż­nym punk­cie dzie­jów naszej pla­ne­ty, na prze­ło­mie dwóch wiel­kich epok? W swo­im arty­ku­le, opar­tym na źró­dłach pisa­nych oraz wła­snych prze­my­śle­niach i oso­bi­stym wglą­dzie, posta­ram się udo­wod­nić, że za prze­po­wied­nia­mi o koń­cu nasze­go świa­ta kry­je się kres domi­na­cji patriar­cha­tu i jego struk­tur, po któ­rym ludz­ka spo­łecz­ność wej­dzie w epo­kę więk­szej har­mo­nii i równowagi.

Do naj­star­szych, zna­nych nam prze­po­wied­ni zwią­za­nych z koń­cem świa­ta nale­żą pro­roc­twa Make­dy (według innych tra­dy­cji na imię było jej Michal­da), kró­lo­wej Saby – sta­ro­żyt­ne­go kró­le­stwa poło­żo­ne­go w oko­li­cach gra­ni­cy dzi­siej­sze­go Egip­tu i Suda­nu. W swo­ich pro­roc­twach uka­za­ła ona żydow­skie­mu kró­lo­wi Salo­mo­no­wi (oko­ło IX w. p.n.e.) wizję przy­szło­ści świa­ta aż do cza­sów jego koń­ca. Jed­na z jej prze­po­wied­ni mia­ła gło­sić, że przy­pad­nie on w momen­cie upad­ku Rzy­mu. Jak wie­my dziś z histo­rii, potę­ga Rzy­mu, a wraz z nim całe­go jego impe­rium, legła w gru­zach w V w. naszej ery, co wią­za­ło się z koń­cem świa­ta sta­ro­żyt­ne­go i począt­kiem śre­dnio­wie­cza. Z powyż­sze­go przy­kła­du moż­na wysnuć wnio­sek, że dla wiesz­czą­ce­go w sta­ro­żyt­no­ści koniec świa­ta ozna­czał kres epo­ki, w któ­rej on sam żył.

Pozostając przy starożytnych przepowiedniach głoszących dni ostatnie, należy wspomnieć o Objawieniu św. Jana, zawartym na końcu Nowego Testamentu.

Tekst ów, zwa­ny Apo­ka­lip­są i przy­pi­sy­wa­ny apo­sto­ło­wi Jano­wi, oka­zu­je się nie­zmier­nie trud­ny do jed­no­znacz­ne­go zin­ter­pre­to­wa­nia, nasy­co­ny jest bowiem licz­ny­mi sło­wa­mi – sym­bo­la­mi (np. Bara­nek, Anty­chryst, Bestia, Jeźdź­cy Apo­ka­lip­sy, smok, pie­czę­cie, lew, trą­by) oraz licz­ba­mi, z któ­rych naj­bar­dziej eks­po­no­wa­ne są: 3, 4, 7, 666. Z tej racji, od ponad tysią­ca lat, licz­ni bada­cze Obja­wie­nia bar­dzo róż­nie inter­pre­to­wa­li zawar­te tam informacje.

Część z nich uwa­ża­ła, że wizja apo­sto­ła Jana doty­czy­ła Cesar­stwa Rzym­skie­go i jego upad­ku. Więk­szość jed­nak skła­nia się ku temu, że Apo­ka­lip­sa doty­czy okre­su nam współ­cze­sne­go – cza­sów osta­tecz­nych, w któ­rych nadej­dzie Anty­chryst a wraz z nim nastą­pi koniec świa­ta. Mowa jest w niej m.in. o spa­lo­nej zie­mi, zamia­nie wody w morzach w krew, zatru­ciu życio­daj­nych źró­deł, zaćmie­niu ciał nie­bie­skich, ata­ku sza­rań­czy i masa­krze doko­na­nej przez 200 mln zbroj­nych, w któ­rej zgi­nie jed­na trze­cia ludz­ko­ści. Osta­tecz­nie jed­nak ma zwy­cię­żyć Sło­wo Boże i dobro, a na Zie­mi zapa­nu­je tysiąc­let­ni pokój – Mil­le­nium, po któ­rym znów, tym razem na krót­ko, poja­wi się sza­tan. W ostat­niej wal­ce rów­nież i on zosta­nie poko­na­ny i na wiecz­ność uwię­zio­ny w otchłani.