Lek homeopatyczny to nie placebo! (2)

⇒ czy­taj część I

Zauro­cze­ni che­mią zapo­mi­na­my, że każ­dy atom i zwią­zek che­micz­ny wbrew nasze­mu wizu­al­ne­mu postrze­ga­niu sta­no­wi zło­żo­ną struk­tu­rę pól fizycz­nych. Patrząc z tego punk­tu widze­nia na mate­rię, jej naj­bar­dziej cha­rak­te­ry­stycz­ną cechą jest szcze­gól­ne wid­mo pul­sa­cji. Takie wid­ma wysy­ła­ją zatem nie tyl­ko sub­stan­cje che­micz­ne, lecz rów­nież czyn­ni­ki cho­ro­bo­twór­cze, co moż­na wyko­rzy­stać do ich identyfikacji.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Pierw­sze tego rodza­ju pra­ce opu­bli­ko­wał Jacqu­es Benve­ni­ste, a kolej­ne fran­cu­ski wiru­so­log prof. dr Luc Mon­ta­gnier (któ­ry za wyizo­lo­wa­nie i opi­sa­nie wiru­sa HIV otrzy­mał w 2008 roku Nagro­dę Nobla). Wyka­zał on eks­pe­ry­men­tal­nie, że sekwen­cje wiru­so­we­go i bak­te­ryj­ne­go DNA emi­tu­ją fale elek­tro­ma­gne­tycz­ne o niskiej czę­sto­tli­wo­ści w wyni­ku sty­mu­la­cji fala­mi EM w ziem­skim śro­do­wi­sku ((Są to drga­nia rezo­nan­so­we o czę­sto­tli­wo­ści ok. 10 Hz, wystę­pu­ją­ce mię­dzy kulą ziem­ską a jonos­fe­rą w wyni­ku wyła­do­wań elek­trycz­nych w atmos­fe­rze (rezo­nans Schu­man­na), sta­no­wiąc natu­ral­ną sty­mu­la­cję żywe­go organizmu)).

Emi­sję fal EM przez DNA Mon­ta­gnier tłu­ma­czy uni­kal­ny­mi wła­ści­wo­ścia­mi czą­ste­czek wody, któ­re ota­cza­ją orga­nel­le komórkowe.

Oznacza to, że możliwa jest nie tylko kuracja lecznicza za pomocą drgań charakterystycznych dla leczniczej substancji, lecz również identyfikacja czynników chorobotwórczych za pomocą emitowanego przez nie widma EM.

Odkry­cia te mają nie­ba­ga­tel­ne zna­cze­nie, ponie­waż przy­czy­ni­ły się do roz­wo­ju radio­ni­ki, czy­li medycz­nej tech­ni­ki dia­gno­stycz­nej i lecz­ni­czej, wyko­rzy­stu­ją­cej infor­ma­cję zako­do­wa­ną w falach wid­ma elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go, któ­rych dane moż­na wyko­rzy­stać nie tyl­ko w bez­po­śred­nim kon­tak­cie cho­re­go z apa­ra­tem lecz­ni­czym, ale rów­nież zdal­nie z uży­ciem czyn­ni­ka napro­wa­dza­ją­ce­go (np. foto­gra­fii cho­re­go) ze wzglę­du na obec­ność wokół nas wszech­obec­ne­go pola punk­tu zero­we­go umoż­li­wia­ją­ce­go komu­ni­ka­cję nie­lo­kal­ną ((Nie­lo­kal­ność – wza­jem­ne powią­za­nie ze sobą odle­głych w prze­strze­ni ukła­dów fizycz­nych, któ­re przy jakiej­kol­wiek zmia­nie w jed­nym z nich skut­ku­je natych­miast zmia­ną w drugim)) .

Poza wymie­nio­ny­mi już meto­da­mi struk­tu­rę wody bada się dziś tak­że z wyko­rzy­sta­niem elek­tro­no­we­go mikro­sko­pu trans­mi­syj­ne­go (ang. Trans­mis­sion Elec­tron Micro­sco­pe – TEM oraz krio-TEM). Wszyst­kie one pozwa­la­ją z powo­dze­niem wyka­zać śla­do­wą obec­ność sub­stan­cji che­micz­nej w wodzie, któ­rej – w wyni­ku wie­lo­krot­ne­go roz­cień­cza­nia roz­two­ru – już być w niej nie powinno.

Wyni­ki badań (z uwzględ­nie­niem zgro­ma­dzo­nej wie­dzy na temat wła­ści­wo­ści mate­ria­ło­wych róż­nych ukła­dów cie­kłych), któ­re pro­wa­dzo­no przez wie­le lat w insty­tu­cjach nauko­wych, przed­sta­wił 28 listo­pa­da 2004 prof. dr Rustum Roy na Sym­po­zjum Ukła­dów Żywych/Badań Mate­ria­ło­wych w Bostonie.

W swoim wystąpieniu wykazał on, że szczególne właściwości wody wynikają z faktu, że jej cząsteczki mogą zespalać się, formując różnorodne wzory.

Two­rzą w ten spo­sób zło­żo­ne struk­tu­ry czą­stecz­ko­po­dob­ne (kla­stry), któ­re, powsta­jąc i roz­pa­da­jąc się, znaj­du­ją się w sta­bil­nej ter­mo­dy­na­micz­nie rów­no­wa­dze, kry­jąc w sobie zako­do­wa­ne infor­ma­cje niczym w swo­istych komór­kach pamięci.