O, RETY… odszedł Ryszard Tomaszewski (1952−2021)

Zasłynął jako świetny radiesteta, twórca znakomitych ekranów radiestezyjnych (RET‑0, RET‑1, RET‑2), a także skuteczny bioenergoterapeuta.

Wszedł w to w koń­cu lat 70. ub. w., a w latach 80. nale­żał już do czo­ło­wej dzie­siąt­ki osób aktyw­nie zaj­mu­ją­cych się radie­ste­zją i bio­te­ra­pią, zmie­rza­ją­cych do wypra­co­wa­nia wyso­kich stan­dar­dów zawo­du, uczest­ni­czą­cych w eks­pe­ry­men­tach i testach nauko­wych (m.in. w Towa­rzy­stwie Biocenotycznym).

Z wykształ­ce­nia inży­nier elek­tro­nik, inte­re­so­wał się natu­ral­ny­mi zabez­pie­cze­nia­mi radie­ste­zyj­ny­mi w budow­nic­twie. Odgrze­by­wał sta­re meto­dy, dosto­so­wu­jąc je do nowych potrzeb.

PRZECZYTAJ TAKŻE

J. W. Suliga – Urodziłem się okultystą (1951−2023)

Jerzy Kiersz (24.02.1946 – 27.09.2021)

Aby osią­gnąć pew­ność odczy­tów radie­ste­zyj­nych, ćwi­czył na stud­niach głę­bi­no­wych o zna­nych para­me­trach tech­nicz­nych, wydaj­no­ści źró­dła, wła­ści­wo­ściach wody. Dostra­ja­jąc się wewnętrz­nie do tego, co o danym źró­dle było wia­do­mo, po set­ki razy tre­no­wał pra­wi­dło­wość odczytów.

Podej­mo­wał przed­się­wzię­cia o róż­nej ska­li. W eks­per­ty­zę uję­cia wody dla Cheł­ma Lubel­skie­go zaan­ga­żo­wa­ny był np. cały zespół. Przy pra­cach zakro­jo­nych na tak dużą ska­lę uświa­do­mił sobie, że brak pre­cy­zyj­ne­go radie­ste­zyj­ne­go języ­ka. Naj­czę­ściej każ­dy radie­ste­ta uży­wa wła­snych okre­śleń, co utrud­nia poro­zu­mie­nie odno­śnie szczegółów.

– Techniki radiestezyjne są znanymi metodami i przeważnie możemy wskazać, gdzie występuje woda, na jakiej głębokości. Dużo trudniejsze jest podanie wydajności wskazanego źródła oraz jakości wody – mówił.

Wyko­ny­wał rów­nież oce­nę bio­ce­no­tycz­ną tere­nów prze­zna­czo­nych pod zabu­do­wę. Pole­ga­ło to na bada­niu pod kątem radie­ste­zyj­nym całe­go żywe­go i mar­twe­go śro­do­wi­ska dane­go obsza­ru, a tak­że oce­nie jego wpły­wu na bios­fe­rę czło­wie­ka. Cho­dzi­ło więc o wyzna­cze­nie miej­sca pod zdro­we domy i wyklu­cze­nie obsza­rów, któ­re do zabu­do­wy się nie nada­ją. W tym celu nale­ża­ło wyli­czyć, jak będzie wyglą­da­ło napro­mie­nio­wa­nie dane­go tere­nu w nie­od­le­głej przy­szło­ści (np. za rok).

Uświa­da­miał, iż taka opie­ka radie­ste­zyj­na nad pla­cem budo­wy powin­na trwać dłu­żej. Wszel­kie pra­ce w tere­nie zmie­nia­ją bowiem ener­ge­ty­kę prze­strze­ni, wyko­py zmniej­sza­ją naprę­że­nia grun­tu, a sta­wia­nie budyn­ków two­rzy nowe naprę­że­nia. Cie­ki wod­ne, z natu­ry dyna­micz­ne, co pewien czas zmie­nia­ją bieg, prze­miesz­cza­ją się, sprzy­ja­ją zmia­nie naprę­że­nia zie­mi. W ten spo­sób teren, pier­wot­nie dobry pod budo­wę, może stra­cić korzyst­ne parametry.

Pro­po­no­wał wów­czas popra­wie­nie sytu­acji ener­ge­tycz­nej poprzez wpro­wa­dze­nie natu­ral­nych zabez­pie­czeń, tzw. kamie­ni węgiel­nych. Nale­ża­ło wbu­do­wać w kon­struk­cję budyn­ku, w jego czte­rech rogach, duże kamie­nie, tzw. obla­ki, naj­le­piej gra­ni­to­we. Ewen­tu­al­nie, gdy dom jest w sta­nie suro­wym, na naj­wyż­szym stop­niu budu­je się swo­isty ekran roz­pra­sza­ją­cy pro­mie­nio­wa­nie cie­ków wod­nych (w kwa­dra­cie 1,80×1,80 m).

Jeśli natężenie promieniowania nadal było ponad normę, sugerował wpuszczenie ekranu w najniższy strop budynku, z odpowiednio spolaryzowanych energetycznie względem siebie polnych kamieni. Ot, wybrukowanie otoczakami piwnicy.

Innym roz­wią­za­niem było zasto­so­wa­nie pole­py pol­skiej, czy­li zapra­wy murar­skiej z kaze­iną. Naj­czę­ściej pokry­wa się nią strop na naj­niż­szej kon­dy­gna­cji, nie­kie­dy jed­nak zabieg ten nale­ży wyko­nać na każ­dym piętrze.

Dora­dzał też w zakre­sie ujed­no­li­ce­nia warun­ków poten­cja­ło­wych domu, tłu­ma­cząc, dla­cze­go ogrze­wa­nie pod­ło­go­we jest korzyst­niej­sze niż kalo­ry­fe­ry. Pod­kre­ślał, że daje ono bar­dziej jed­no­rod­ną sytu­ację ter­micz­ną, a tak­że elektrostatyczną.

– Zjo­ni­zuj­my też ujem­nie powie­trze w miesz­ka­niu – pod­po­wia­dał – nawil­ża­jąc je, np. sto­su­jąc elek­trycz­ny joni­za­tor, czy wpro­wa­dza­jąc joni­zu­ją­ce ujem­nie rośli­ny. Odku­rza­jąc regu­lar­nie miesz­ka­nie usu­wa­my kurz, będą­cy nośni­kiem nie­ko­rzyst­nych ładun­ków elek­trycz­nych. Wie­trząc zaś pomiesz­cze­nia usu­wa­my wydy­cha­ną przez nas parę wod­ną o poten­cja­le dodat­nim. Węgiel aktyw­ny (pochła­nia­cze do lodó­wek), umiesz­czo­ny w miesz­ka­niu, będzie pochła­niać nie tyl­ko zapa­chy, ale i kurz.

Uświadamiał potrzebę usuwania pamięci ścian, by nie obarczać się historią danego miejsca – po chorobach, przykrych przeżyciach poprzednich właścicieli – poprzez tzw. wydzwonienie lub obijanie.

Zabieg popu­lar­ny w Chi­nach zapew­nia, poprzez wywo­ła­ną w ten spo­sób falę aku­stycz­ną, mecha­nicz­ną, nie­do­pusz­cze­nie poprzez drga­nia do rema­nen­cji w murach nega­tyw­nych energii.

Jego ekra­ny – este­tycz­ne, trwa­łe – dobra­ne i usta­wio­ne przez spe­cja­li­stę, spraw­dza­ły się zna­ko­mi­cie. Jerzy Rej­mer (inny kla­syk radie­ste­zji, bio­ener­go­te­ra­peu­ta z czo­ło­wej 10-tki, z pierw­sze­go wykształ­ce­nia dok­tor filo­zo­fii) z suk­ce­sem zabez­pie­czył ekra­na­mi RET jeden ze zna­nych hote­li szwaj­car­skich. Ekra­ny, przez wie­le lat pro­du­ko­wa­ne przez inż. Ryszar­da Korze­niec­kie­go, mia­ły licz­nych zwo­len­ni­ków wśród radie­ste­tów i użytkowników.

Zaj­mo­wał się tak­że wie­lo­ma tema­ta­mi, m.in. mega­li­ta­mi, sze­ro­ko poję­tym zdro­wiem i eko­lo­gią, ale trud­no wszyst­ko wspo­mnieć. Nasze dro­gi w ostat­nim cza­sie tro­chę się rozeszły.