Joga, medytacja, praniczny oddech

W europejskiej kulturze panuje wątpliwe przeświadczenie, że większość chorób wywoływana jest przez czynniki zewnętrzne. Stąd między innymi bierze się mylne przekonanie, że środek zaradczy również musi pochodzić z zewnątrz. Większość ludzi wierzy, że lekarstwo zaaplikowane do wewnątrz musi sprawić, że wszystko się unormuje. Niestety, jednak szybko się okazuje, że tak nie jest.

Ponie­waż, pomi­mo ogrom­ne­go roz­wo­ju, medy­cy­na aka­de­mic­ka nie zawsze jest sku­tecz­na, stąd też rene­sans metod natu­ral­nych oraz duże zain­te­re­so­wa­nie medy­cy­ną ener­ge­tycz­ną, bio­ener­go­te­ra­pią lub samo­uz­dra­wia­niem. War­to więc zasta­no­wić się, czym owo samo­uz­dra­wia­nie jest i na jakich zało­że­niach się opiera.

Samouzdrawianie praniczne

Bazu­je ono na pew­nych zało­że­niach wypra­co­wa­nych przez dale­ko­wschod­nie sys­te­my filo­zo­ficz­no-medycz­ne. Jest pew­ne­go rodza­ju kom­plek­so­wym, zin­te­gro­wa­nym sys­te­mem auto­te­ra­pii ener­ge­tycz­nej z wyko­rzy­sta­niem innych natu­ral­nych form lecze­nia (natu­ro­pa­tia). Meto­dy te obej­mu­ją pra­cę z cia­łem, ener­gią i umy­słem. Dają też nie­po­wta­rzal­ną moż­li­wość wła­ści­wej pra­cy nad sobą, a tak­że wła­sną świa­do­mo­ścią, by dłu­żej zacho­wać dobre zdro­wie oraz lepiej uło­żyć swo­je rela­cje ze świa­tem zewnętrznym.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zjedz insekta: owadożerność to przyszłość?

Kłopotliwe łatki

Dla począt­ku­ją­ce­go adep­ta pierw­szym kro­kiem w samo­uz­dra­wia­niu pra­nicz­nym jest bada­nie i doświad­cza­nie ruchu oraz zmian prze­pły­wu ener­gii życio­wej (pra­nicz­nej) w polu wła­snej świa­do­mo­ści, jak rów­nież w cie­le fizycz­nym. Z cza­sem ruch tej sub­tel­nej ener­gii, któ­ry do tej pory był nie­świa­do­my, sta­je się świa­do­mym, sub­tel­nym odczuciem.

Celem samo­uz­dra­wia­nia pra­nicz­ne­go więc jest doko­na­nie takich zmian w sys­te­mie ener­ge­tycz­nym i umy­śle czło­wie­ka, by mógł on: