Kocie wibracje z historią w tle

Najsłynniejszą sentencję autorstwa ks. Benedykta Chmielowskiego, autora głośnych Nowych Aten, czyli swoistego kompendium wiedzy o otaczającym go świecie, można by zamienić na: – Kot, jaki jest, każdy widzi – (w oryginale było oczywiście – Koń, jaki jest, każdy widzi)

Koty towa­rzy­szą ludziom od zara­nia dzie­jów. Ich sta­tus zmie­niał się w zależ­no­ści od krę­gu kul­tu­ro­we­go i cza­sów, w któ­rych żyły.

Egipt był kra­jem, gdzie upra­wia­no olbrzy­mie ilo­ści zbo­ża, zwa­no go wręcz spi­chle­rzem śród­ziem­no­mor­skie­go świa­ta. Stwo­rze­nia chro­nią­ce zbo­ża przed gry­zo­nia­mi, były więc nie­zwy­kle istot­ne. Pla­ga myszy i szczu­rów mogła dopro­wa­dzić do gło­du i cho­rób, a wła­śnie przed tym bro­ni­ły kraj koty.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Kobiety pierwszych Piastów

Słowiański czas przypuszczający – czyli opowieści tkane ze skrawków

Glo­ry­fi­ko­wa­ne i mają­ce sta­tus pra­wie boski, w sta­ro­żyt­nym Egip­cie z jed­nej stro­ny były chro­nio­ne (za zabi­cie kota kara­no śmier­cią nie bacząc na sta­tus spraw­cy, a kara doty­ka­ła nawet wyso­ko posta­wio­nych Rzy­mian), z dru­giej zaś stro­ny kapła­ni zwie­trzy­li dosko­na­ły inte­res w han­dlu koci­mi mumia­mi (powszech­nie uwa­ża­no bowiem, że ofia­ro­wa­ny bóstwu zmu­mi­fi­ko­wa­ny kot będzie pośred­ni­czył mię­dzy boga­mi a poprzed­nim wła­ści­cie­lem, uła­twia­jąc prze­pływ modli­twy i zapew­nia­jąc szczę­ście żyją­cym).

Jak czy­ta­my w Histo­rii kotów Made­li­ne Swan – Egip­cja­nie sta­li się: praw­dzi­wy­mi hodow­ca­mi kotów. Koty roz­mna­ża­no i trzy­ma­no w nie­ludz­kich warun­kach jedy­nie po to, by je zabić, zabal­sa­mo­wać i sprze­dać prze­sąd­nym piel­grzy­mom. (…) Koty nie cie­szy­ły się dłu­gim życiem – tyl­ko mały odse­tek kocich mumii nale­żał do zwie­rząt, któ­re prze­trwa­ły wię­cej niż dwa lata. Ponad­to śla­dy na mumiach dowo­dzą, że kotom łama­no kręgosłupy.

Przez set­ki lat pozba­wie­ni skru­pu­łów kapła­ni zabi­li wie­le milio­nów tych zwie­rząt. Zapo­trze­bo­wa­nie było zresz­tą tak wiel­kie, że ucie­ka­no się rów­nież do fał­szerstw. Bada­nia rent­ge­now­skie wyka­za­ły, że część tzw. kocich mumii tak napraw­dę zawie­ra­ła kości ludzi i zwie­rząt, cho­ciaż­by pta­ków, gadów i żab. Pomi­ja­jąc pazer­ną kastę kapła­nów, ludzie w sta­ro­żyt­nym Egip­cie pod­cho­dzi­li do kotów z szacunkiem. 

Kiedy kot odchodził w Zaświaty

domow­ni­cy na znak żało­by goli­li brwi. Zwie­rza­ki te były antro­po­mor­fi­zo­wa­ne jako bóstwa: