Czarne scenariusze: nanotechnologia – spisek trzeciego tysiąclecia

Koniec XX wie­ku zaowo­co­wał tak olbrzy­mim wzro­stem tech­ni­ki, o jakim prze­cięt­ny oby­wa­tel Zie­mi nie ma nawet poję­cia. Znacz­na więk­szość jej osią­gnięć doko­nu­je się w obrę­bie tak zwa­nej nano-tech­ni­ki, nano-tech­no­lo­gii czy nawet nano-medy­cy­ny. Przed­ro­stek nano ozna­cza prze­dział wiel­ko­ści miesz­czą­cy się w zakre­sie dzie­wią­te­go miej­sca po prze­cin­ku. W zapi­sie metrycz­nym jest to war­tość 0,000 000 001 metra, czy­li jed­na miliar­do­wa milimetra.

Czy to w ogóle możliwe, by produkować jakieś przyrządy, a – co dziwniejsze – pracujące maszyny, o średnicach dziesięć tysięcy razy mniejszych niż średnica ludzkiego włosa?

Takie, do któ­rych oglą­da­nia nie wystar­cza już zwy­czaj­ny mikro­skop optycz­ny, lecz trze­ba użyć do tego celu mikro­sko­pu elek­tro­no­we­go? To, co dotych­czas było trak­to­wa­ne jak scien­ce fic­tion, nie­wia­ry­god­nie szyb­ko sta­je się rzeczywistością.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dwa proroctwa, które nadal się realizują (cz.II)

Dwa proroctwa, które nadal się realizują (cz.I)

Tak, jak zazwy­czaj bywa w przy­pad­ku wie­lu wyna­laz­ków, są one wyko­rzy­sty­wa­ne, zwłasz­cza w pierw­szej fazie, bynaj­mniej nie dla dobra ludz­ko­ści, lecz w celach wojen­nych. W budo­wie chi­pów, o jakich mowa, nie przo­du­je wca­le – jak by się moż­na tego spo­dzie­wać – Japo­nia, lecz USA. Wie­le labo­ra­to­riów uni­wer­sy­tec­kich w zna­nych i sza­no­wa­nych uni­wer­sy­te­tach, takich jak Stan­ford, Uni­wer­sy­tet Van­der­bild­ta, a tak­że San­dia Natio­nal Labo­ra­to­ry, już obec­nie pro­du­ku­je tak nie­wia­ry­god­ne urzą­dze­nia, jak np. sil­ni­ki elek­trycz­ne o roz­mia­rach 0,3 x 0,3 mili­me­tra, uzy­sku­ją­ce pręd­kość rota­cji 350 tysię­cy obro­tów na minu­tę. Tę nie­praw­do­po­dob­ną pręd­kość obro­to­wą osią­ga się wyko­rzy­stu­jąc ludz­kie bio­prą­dy. Od razu zatem nasu­wa się podej­rze­nie co do prze­zna­cze­nia tych mikro­ma­szyn: cho­dzi o ich implan­to­wa­nie wewnątrz ludz­kich ciał.

Po co? Być może kie­dyś będą słu­ży­ły do celów leczniczych.

Jak dotąd jednak produkuje się je z myślą o sterowaniu poczynaniami człowieka.

Ich mikro­sko­pij­na wiel­kość pre­dys­po­nu­je je bowiem do prze­miesz­cza­nia się wewnątrz ludz­kie­go cia­ła wraz z krwią. Sil­nik ten waży zale­d­wie nikły uła­mek gra­ma i prak­tycz­nie może docie­rać do pra­wie każ­dej struk­tu­ry ludz­kie­go orga­ni­zmu. Już w tej chwi­li fizy­cy z kil­ku pla­có­wek badaw­czych skon­stru­owa­li elek­tro­nicz­ne­go zwia­dow­cę wiel­ko­ści osy potra­fią­ce­go latać z wiel­ką szyb­ko­ścią nad stre­fą loka­li­za­cji obcych wojsk, foto­gra­fo­wać je i prze­ka­zy­wać reje­stro­wa­ne obra­zy do cen­trum ste­ro­wa­nia. Mało tego, posia­da on wbu­do­wa­ne czuj­ni­ki, ana­li­zu­ją­ce atmos­fe­rę, przez któ­rą się prze­miesz­cza po to, by wykry­wać w niej mikro­śla­dy wszel­kich bro­ni bio­lo­gicz­nych, w tym bak­te­rio­lo­gicz­nych. Nie­co więk­sze urzą­dze­nie, przy­po­mi­na­ją­ce kil­ku­cen­ty­me­tro­wej dłu­go­ści roba­ka, może poru­szać się ruchem węgo­rza w głę­bi­nach oce­anów, przy czym nie­strasz­ne jest mu żad­ne ciśnie­nie jego głębin.