Nawłoć – złoty bestseller

Zielarze nazywają ją złotą rózgą, złotkiem, polską mimozą, złotą dziewicą lub złotą gałęzią. Już we wczesnym średniowieczu była ceniona przez plemiona słowiańskie i germańskie jako wszechstronna trawa lecznicza. Stanowiła też różdżkę do poszukiwań skarbów i główną ozdobę bukietów święconych podczas sierpniowej uroczystości Wniebowzięcia NMP. Jej jasnożółte, puszyste kwiaty na długiej, prawie metrowej łodydze królowały w wiązankach pośród dojrzałych zbóż, ziół, warzyw i owoców

Nawłoć pospo­li­tą (Soli­da­go vir­gau­rea L.) moż­na ją spo­tkać na tere­nie całej Pol­ski, naj­czę­ściej na nizin­nych polach, łąkach, w nad­mor­skich zaro­ślach, zbo­czach wzgórz i obrze­żach lasów liścia­stych, gdzie jest dużo świa­tła. Rośnie bar­dzo szyb­ko nawet w ubo­giej gle­bie, nie potrze­bu­je wie­le wody i rzad­ko bywa ata­ko­wa­na przez szkod­ni­ki. Idąc wzdłuż wiej­skiej dro­gi już z dale­ka widać jej wyso­ko się­ga­ją­ce w górę, jasno­żół­te pió­ro­pu­sze, usa­do­wio­ne na wierz­choł­kach łodyg. Ozda­bia też przy­do­mo­we ogro­dy i tere­ny przy­le­ga­ją­ce do pasiek.

Bezcenne kwiaty i liście

Rośli­na ta to nie­sa­mo­wi­ty dar Natu­ry. Zawie­ra wie­le cen­nych dla zdro­wia skład­ni­ków m.in. fla­wo­ni­dy, olej­ki ete­rycz­ne, garb­ni­ki, sole mine­ral­ne, kwa­sy chlo­ro­ge­no­we i kawo­we, ślu­zy, żywi­ce, sapo­ni­ny, wita­min z gru­py B oraz gorycz, któ­re umoż­li­wia­ją lecze­nie wie­lu róż­nych cho­rób. W medy­cy­nie ludo­wej wyko­rzy­stu­je się prze­waż­nie kwia­ty i liście rosną­ce w gór­nej czę­ści rośli­ny. Nale­ży je zbie­rać w okre­sie od lip­ca do wrze­śnia. Po ścię­ciu zie­le trze­ba umyć, powią­zać w pęcz­ki i suszyć w zacie­nio­nych miej­scach, w tem­pe­ra­tu­rze nie­prze­kra­cza­ją­cej 40º C.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Na nerki i ciśnienie

W prze­szło­ści ludy osia­dłe na obsza­rze Euro­py Środ­ko­wo-Wschod­niej wie­rzy­ły, że nawłoć potra­fi wska­zać kry­jów­kę ze zło­tem i cen­ny­mi kamie­ni nale­żą­cy­mi do leśnych skrza­tów. Wie­lu poszu­ki­wa­czy skar­bów uży­wa­ło więc jej jako różdż­ki. Rów­nież zdro­wot­ne wła­ści­wo­ści nawło­ci zna­ne są od wie­lu lat. Ger­ma­nie i Sło­wia­nie sto­so­wa­li ją jako kadzi­dło odka­ża­ją­ce róż­ne pomiesz­cze­nia, a wywar poda­wa­li oso­bą poką­sa­nym przez jado­wi­te węże. India­nie pod­czas bólu gar­dła żuli zło­te kwia­ty, a liście i łody­gi prze­ra­bia­li na pastę do ran powsta­łych po uką­sze­niu owa­dów. Nato­miast Chiń­czy­cy nazy­wa­li to zie­le moczem tygry­sa, kró­lem węży lub zło­tą laską. Słu­ży­ło im głów­nie do lecze­nia osób cier­pią­cych na żół­tacz­kę, gruź­li­cę, krztu­siec oraz dzie­cię­ce drgawki.

Nawłoć sły­nie z sil­ne­go dzia­ła­nia moczo­pęd­ne­go więc obec­nie jest sto­so­wa­na w cho­ro­bach pęche­rza, nerek, żył oraz żołąd­ko­wo-jeli­to­wych. Usu­wa z orga­ni­zmu kwas moczo­wy, amo­niak i chlo­rek sodu. Wspie­ra lecze­nie nad­ci­śnie­nia tęt­ni­cze­go, gość­ca, artre­ty­zmu, odtru­wa i oczysz­cza krew oraz uszczel­nia naczy­nia krwio­no­śne. Popra­wia funk­cjo­no­wa­nie wątro­by, dróg żół­cio­wych, wspo­ma­ga wytwa­rza­nie soków tra­wien­nych, żół­ci i regu­lu­je skład mikro­flo­ry jeli­to­wej. Odwa­ry z niej poda­je się w nie­ży­tach prze­wo­du pokar­mo­we­go, pod­czas bie­gu­nek, wzdęć, gazów i nie­straw­no­ści. Pacjen­ci nie powin­ni prze­kra­czać zale­ca­nej dzien­nej daw­ki wyno­szą­cej 6g do 12 g tego ziela.