Opowiem wam o moim umieraniu

Od ponad 40 lat praktykuję terapie naturalne. Pasjonowała mnie bioenergoterapia i kiedy zajmowałem się nią w latach 80. ub.w. – miałem lat trzydzieści, mój stan zdrowia był bardzo dobry, w przeciwieństwie do kondycji osób zgłaszających się do mnie po pomoc.

Widzia­łem coraz wię­cej cięż­kich przy­pad­ków, któ­rym medy­cy­na nie zawsze była w sta­nie pomóc. Przy­cho­dzi­li do mnie ludzie mło­dzi i star­si, przy­no­szo­no nowo­rod­ki, przy­pro­wa­dza­no małe dzie­ci. Kie­dy byłem młod­szy myśla­łem, że cho­ro­ba, umie­ra­nie zda­rza się czę­ściej na sta­rość i nie jest to faj­ne. Moi rówie­śni­cy, ja tak­że, nie myśle­li­śmy ani o cho­ro­wa­niu, ani o śmierci.

To dotykało zawsze innych.

Nie­ste­ty rów­nież w naszym oto­cze­niu zda­rza­ło się, że ktoś bli­ski zacho­ro­wał a prę­dzej czy póź­niej umie­rał. Było to nie­zmien­nie przy­kre. Nie zawsze wie­dzia­łem, jak sobie z tym pora­dzić Bar­dzo zabo­la­ła mnie pierw­sza śmierć, któ­ra mnie dotknę­ła – mojej bab­ci. Mia­łem 14 lat i w zasa­dzie nie chcia­łem tego przy­jąć do wia­do­mo­ści. Na lek­cjach reli­gii temat cho­ro­by oraz umie­ra­nia nie był zbyt chęt­nie tłu­ma­czo­ny. Księ­ża uni­ka­li go. Pozo­sta­łem sam ze swo­im spo­so­bem prze­ży­wa­nia bólu. Nie mogłem przy­jąć do świa­do­mo­ści, że już wię­cej nie zoba­czę uko­cha­nych osób.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Przeczucie śmierci

Ekran w Zaświaty