Planety w ruchu wstecznym

Gdy planeta się cofa, jest osłabiona i nie może ofiarować tego, co obiecuje. Nakierowuje naszą uwagę do wewnątrz, pomaga w introspekcji, lecz odbiera siły potrzebne do tego, by móc działać na zewnątrz. Mimo to biegi planet odzwierciedlają biegi życia, bo my też raz idziemy do przodu, a innym razem się wycofujemy

To dość dziw­ne, że pla­ne­ty, poru­sza­ją­ce się po elip­sach wokół Słoń­ca w kie­run­ku prze­ciw­nym do ruchu wska­zó­wek zega­ra, od cza­su do cza­su wyda­ją się biec w prze­ciw­ną stro­nę. Sfor­mu­ło­wa­nie wyda­ją się trze­ba uznać tu za jak naj­bar­dziej zasad­ne, bowiem jest to zja­wi­sko pozor­ne, dostrze­ga­ne jedy­nie dla obser­wa­to­ra z Zie­mi. Wyni­ka ono z usy­tu­owa­nia Zie­mi wzglę­dem Słoń­ca i innych pla­net oraz z same­go ruchu nasze­go glo­bu, a wła­ści­wie pozor­ne­go ruchu Słońca.

To, że jakieś zja­wi­sko jest pozor­ne, nie umniej­sza jego zna­cze­nia. Ono pozo­sta­je po pro­stu dostrze­gal­ne i obser­wo­wal­ne, a więc sta­no­wi część feno­me­nu nie­bie­skie­go. Z nasze­go punk­tu widze­nia po pro­stu tak się nam nie­bo jawi. Podob­nie jak to, że na fir­ma­men­cie tar­cza Księ­ży­ca w peł­ni jest nie­mal iden­tycz­na z tar­czą Słoń­ca, mimo że śred­ni­ca rów­ni­ko­wa Srebr­ne­go Glo­bu mie­rzy nie­ca­łe 3500 km, pod­czas gdy wiel­kość naszej gwiaz­dy dzien­nej sza­cu­je się na bli­sko 1 400 000 km. Dla obser­wa­to­ra z Zie­mi obie wyda­ją się mieć jed­nak tę samą wiel­kość, cho­ciaż róż­ni­ca mię­dzy tymi obiek­ta­mi jest w rze­czy­wi­sto­ści ogrom­na, tak że trud­no je nawet porów­ny­wać. Tym nie­mniej w astro­lo­gii trak­tu­je się te dwa cia­ła nie­bie­skie rów­no­rzęd­nie. Sol i Luna już w daw­nych kul­tu­rach ucho­dzi­ły za nie­biań­ską parę i czę­sto sta­no­wi­ły sym­bol hie­ro­ga­mii, czy­li boskich zaślubin.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy Saturn i Neptun swe szlaki krzyżują

Gwiezdna ciąża

Tak więc to, że jakieś zja­wi­sko nie­bie­skie jest pozor­ne, nie odbie­ra mu zna­cze­nia ani war­to­ści, albo­wiem dla czło­wie­ka nie­bo – ów arche­typ powszech­ne­go porząd­ku – jawi się wła­śnie tak, a nie ina­czej. Dla­te­go ruch wstecz­ny pla­net, czy­li retro­gra­da­cja, z jed­nej stro­ny zadzi­wiał daw­nych astro­no­mów i astro­lo­gów, z dru­giej skła­niał do two­rze­nia sze­re­gu skom­pli­ko­wa­nych kon­cep­cji tłu­ma­czą­cych to zja­wi­sko: orbi­tal­nych pętli (defe­ren­sów) i epi­cy­kli. Dopie­ro w mode­lu helio­cen­trycz­nym wszyst­ko osta­tecz­nie sta­ło się w peł­ni zro­zu­mia­łe i pro­ste do obliczenia.