Pustka w Kosmosie

W Ad Astra Brad Pitt wciela się w rolę eksploratora Wszechświata, którego tętno nawet w najbardziej ekstremalnych warunkach nie przekracza 80 uderzeń serca na minutę. Jednocześnie to człowiek wyalienowany, więzień iluzji tak wszechobecnej, że zastąpiła jego codzienną realność. Czy konfrontacja z nieobecnym wcześniej ojcem – niczym z milczącym, obojętnym na ludzkie losy Bogiem – pomoże mu zrozumieć, kim jest, i przed jakim stanie wyborem?

Jeśli już szu­kać jakichś porów­nań, dzie­ło Jame­sa Graya to raczej Sola­ris (2002) niż takie histo­rie jak Gra­wi­ta­cja (2013) czy Mar­sja­nin (2015). Nakrę­co­no wie­le fil­mów scien­ce fic­tion o ludziach, któ­rzy uda­ją się w odle­głe zakąt­ki Kosmo­su, aby zna­leźć praw­dę o sobie, ale Ad Astra to kla­sa sama dla sie­bie. Jesz­cze przed reali­za­cją reży­ser zapo­wia­dał, że zamie­rza nakrę­cić naj­bar­dziej reali­stycz­ny obraz SF, jaki kie­dy­kol­wiek powstał – i to mu się udało.

Jed­no­cze­śnie cały ten tech­no­lo­gicz­ny szta­faż został umiesz­czo­ny w tle roz­gry­wa­ją­cych się wyda­rzeń, a naj­bar­dziej spek­ta­ku­lar­nym efek­tem spe­cjal­nym na ekra­nie jest bez wąt­pie­nia – jak okre­ślił to jeden z kry­ty­ków fil­mo­wych – głów­ny boha­ter, a dokład­niej, wcie­la­ją­cy się w majo­ra Roya McBride‚a Brad Pitt.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Pomiędzy wiarą a losem

Nie zasługujemy na niemożliwe