Rasputin – reaktywacja: Niezwykłe zbiegi okoliczności

Życie Rasputina spowite jest mgłą tajemnicy. To sfery ezoteryczne, czyli wewnętrzne – zamknięte i ukryte. Nie znalazłem u pisarzy i historyków, którzy o Rasputinie pisali, żadnych osobistych przeżyć czy wewnętrznych poruszeń, które odbieraliby właśnie jako sygnał tajemnego przyzwolenia z góry, by mogli się tym tematem zająć…

W moim wypad­ku ta dro­ga była nie­zwy­kła od same­go począt­ku, a jesz­cze bar­dziej na samym koń­cu. Widocz­ne sta­ło się to już w moim por­tre­cie nume­ro­lo­gicz­nym przy­go­to­wa­nym przez śp. Wło­dzi­mie­rza Zyl­ber­ta­la – postać nie­zwy­kle wszech­stron­ną i w kra­jo­wych krę­gach ezo­te­rycz­nych bar­dzo znaną.

– Pana naj­więk­szy­mi nauczy­cie­la­mi – mówił – będą ludzie upa­dli. Nie od razu zro­zu­mia­łem jego sło­wa, ale prze­cież to dosko­na­le odda­je casus Raspu­ti­na. Czło­wiek upa­dły (taki był i tak jest postrze­ga­ny), ale i nauczy­ciel (w zna­cze­niu: ducho­wy mistrz, guru).

PRZECZYTAJ TAKŻE

Z życia pacjenta onkologicznego wzięte

Obrona tego, co niewidzialne

Nadzie­ję, że w pod­ję­tych stu­diach mam szan­sę dotrzeć dale­ko, dawa­ła astro­lo­gia. Uro­dzi­łem się pod zna­kiem Byka, 26 kwiet­nia 1964 r. O uro­dzo­nych tego dnia Jan Star­ża-Dzierz­bic­ki, astro­log, arty­sta malarz, pre­zes Pol­skie­go Towa­rzy­stwa Astro­lo­gicz­ne­go od 1907 r., pisał: Typ wyż­szy z tego dnia ma wro­dzo­ną zdol­ność prze­ni­ka­nia tego, co ukry­te, tajem­ni­cze, a tak­że i wszech­stron­ne zro­zu­mie­nie sytu­acji życio­wych, dzię­ki cze­mu może osią­gnąć popu­lar­ność w swej sfe­rze i może się nawet wznieść wyżej. Dzię­ki swym stu­diom może zdo­być wie­dzę i zyskać uzna­nie ogól­ne, jego umysł jest bowiem obda­rzo­ny od Przy­ro­dy.

Byk – nie jest to znak dobrze czu­ją­cy się w sfe­rze wia­ry i ducho­wo­ści. Jeśli jed­nak już się tym zaj­mu­je, wszyst­ko musi być logicz­nie uza­sad­nio­ne. To tak­że sta­no­wi­ło dobry pro­gno­styk, ponie­waż od wia­ry w dogma­ty, waż­niej­sza oka­za­ła się kry­tycz­na ana­li­za. Byk, jak nie­wier­ny Tomasz, uwie­rzy, kie­dy dotknie. Musi wszyst­ko prze­my­śleć, porów­nać, uzasadnić.

Wracając do roku 1964

– to był ostat­ni rok życia Anny Wyru­bo­wej. Cie­ka­we, czy gdy się zaczął, wspo­mnia­ła miesz­ka­nie Raspu­ti­na, któ­re tak czę­sto odwie­dza­ła. Mie­ści­ło się prze­cież przy ul. Gro­cho­wej 64. Gdy mia­łem 14 lat (to waż­ne), czy­li tyle samo, co care­wicz Alek­sy w chwi­li śmier­ci, usły­sza­łem po raz pierw­szy nazwi­sko Raspu­ti­na. To była jesień, zapi­sa­łem się na krót­ki kurs samo­obro­ny. Na tre­nin­gi dojeż­dża­łem tram­wa­jem ze swo­im kole­gą z kla­sy, Piotr­kiem. Jeź­dził z nami (wsia­dał przy­sta­nek dalej) jesz­cze jeden kole­ga i to on pew­ne­go razu zapy­tał mnie, czy sły­sza­łem o pio­sen­kach zaka­za­nych? Chwi­lę się zasta­no­wi­łem i coś mi zaświ­ta­ło w gło­wie. – Raspu­tin – odpo­wie­dzia­łem nie­pew­nie. – Tak – poki­wał gło­wą z uzna­niem. Tej samej jesie­ni roku 1978 Karol Woj­ty­ła został wybra­ny na papie­ża i prze­szedł do histo­rii jako Jan Paweł II. Dopie­ro wie­le lat póź­niej, w cza­sie pisa­nia książ­ki, uświa­do­mi­łem sobie, jak sym­bo­licz­ny to był moment, oto bowiem ciem­ność zna­la­zła się obok jasno­ści.