Many, many, papierowe talizmany

Wiel­ki Medium prze­czy­tał moją proś­bę z same­go rana i od razu poczuł nagle „poru­sze­nie i wibracje”.

Wie­czo­rem Wiel­ki Medium nie mógł zasnąć. Była godzi­na 23.00. Siadł nad kart­ką papie­ru i posta­no­wił do mnie napi­sać. Tego dnia Wiel­ki Medium przy­brał imię Mar­ce­lus Toe-Guor. Kie­dy indziej nazy­wa się Chri­stian de Per­ce­val, albo Maria Duval. Wol­no mu zmie­niać toż­sa­mość, bo prze­cież jest Wiel­kim Medium. W języ­ku pol­skim sło­wo medium ma co praw­da rodzaj nija­ki, jed­nak mój mistrz nie musi prze­strze­gać reguł gra­ma­ty­ki. Sko­ro jest Wiel­ki, może okre­ślać sie­bie w rekla­mach jako „ten Medium”.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchowość, wiara, a sens życia

Obiekty niemożliwe w dziejach ludzkości

Ten Medium zatem, czyli Mag Marcelus Toe-Guor. Niezaprzeczalny Mistrz Jasnowidztwa, Magnetyzmu i Egzorcyzmu. Wielki Mistrz-Wróżbita i Telepata.

Nazwa­ny przez Wiel­ką Pra­sę Nostra­da­mu­sem XX wie­ku (wszyst­kie okre­śle­nia pocho­dzą z reklam pra­so­wych) upo­dab­nia się na foto­gra­fiach, któ­ry­mi ozda­bia owe rekla­my, do Pio­tra Skrzy­nec­kie­go z Piw­ni­cy pod Bara­na­mi w przy­pły­wie naj­więk­sze­go natchnie­nia. Maria Duval, okre­śla­na w rekla­mach jako Kobie­ta-Radar. przy­bie­ra wygląd wróż­ki z fil­mu dla nie­grzecz­nych dzie­ci, a kiczo­wa­te ozdo­by wiszą­ce u jej uszu mają – jak się wyda­je – dodać foto­gra­fii uro­ku tajem­ni­czo­ści i nie­ziem­skiej głę­bi. Osta­mi z trój­ki. Chri­stian de Per­ce­val, wyglą­da naj­bar­dziej pospo­li­cie, jak Hisz­pan, a może Hin­dus i dla odmia­ny – nie uży­wa żad­nych tytu­łów. Wszy­scy piesz­czą w dło­niach pro­mie­niu­ją­ce przedmioty.

Niewykluczone, że osoby te istnieją naprawdę gdzieś w świecie, może nawet posiadają zdolności mediumiczne lub dar jasnowidzenia.

Na pew­no jed­nak nie mogą odda­wać się swe­mu powo­ła­niu w War­sza­wie, gdzie poprzez rekla­my każą do sie­bie pisać, ani w Otwoc­ku, skąd wysy­ła­ją listy do klien­tów pozy­ska­nych dro­gą reklam. Dla­cze­go nie mogą – dowo­dzi pro­sty eksperyment.

Poru­sze­nie i wibra­cje, jakie poczu­łem tego rana – napi­sał do mnie Wiel­ki Mar­ce­lus – nakło­ni­ły mnie, by powró­cić do Two­je­go przy­pad­ku raz jesz­cze tego wie­czo­ra, zanim sekre­tar­ka nie wyśle listu prze­zna­czo­ne­go do Cie­bie. Wie­rzę, że dobrze zro­bi­łem, ponie­waż, mimo póź­nej godzi­ny zacznę natych­miast moją pra­cę, by zneu­tra­li­zo­wać nega­tyw­ne fale, któ­re ota­cza­ją Cię ze wszyst­kich stron, zamy­ka­ją jak w wię­zie­niu o nie­wi­dzial­nych kra­tach i powo­du­ją nie­szczę­śli­we kon­se­kwen­cje dla Two­je­go codzien­ne­go życia. Jeśli nie cze­ka­łem na Two­ją for­mal­ną zgo­dę, żeby przed­się­wziąć tę tajem­ną akcję, to tyl­ko dla­te­go, że jestem teraz pewien, iż znaj­du­je­my się przed bar­dzo poważ­ną sytu­acją, przed prze­szko­dą dużo poważ­niej­szą niż sądzi­łem, roz­pa­tru­jąc po raz pierw­szy Twój przypadek.

Niewidzialna Linia, która łączy Wielkiego Maga z Tajemną Mocą, musiała tego wieczoru znaleźć się w obszarze wyjątkowych zakłóceń magnetycznych, ponieważ Wielki nie połapał się. że na jego ogłoszenie w tygodniku Super Tele Magazyn wysłałem dwie prośby: swoją oraz mojego psa.

Pies wabi się Baj­ka, żeby więc wypo­sa­żyć go w ludz­kie cechy, doło­ży­łem mu imię Ire­na. Przy­da­łem też kil­ka­na­ście lat życia, bowiem mając pięć mie­się­cy. Baj­ka nie nauczy­ła się jesz­cze, rzecz jasna, pisać, cze­go Wiel­ki Mar­ce­lus Toe-Guor mógł się łatwo domy­ślić po dacie urodzenia.