Na falach jawy i&nbsp;snu

Z DOROTĄ WOROBIEC – pisarką, osobą uduchowioną i autorką powieści o duchowości, Czytelniczką Nieznanego Świata od początku, z którą Marek Rymuszko podtrzymuje kontakt channelingowy, rozmawia Anna Ostrzycka Skąd zainteresowanie Nieznanym? Od czego się ono zaczęło i jak rozwijało? – Nieznane niejako przyszło wraz ze mną na świat. Od najwcześniejszych, pamiętanych przeze mnie chwil podświadomie czułam, a potem wiedziałam, że jestem inna . Już jako dziecko żyłam w swoistej kontemplacji, wrażliwości, poszukiwaniach, doznaniach, także sennych transach, z czego zdałam sobie sprawę później. Moją inność zauważano. Inni byli i są nadal moi rodzice, inna była nieżyjąca przyjaciółka Gosia, wreszcie ukochany pies Cezar/Czaruś; w pewnym sensie inni są też moi przyjaciele, przynajmniej większość. Prawdziwego Boga szukałam już w wieku niespełna 2 lat, chcąc rozbić kijem szkło świętego obrazu, bo to nie jest prawdziwa Bozia , w Wielki Piątek/Sobotę lizałam sztuczną krew na leżącym pod ołtarzem krzyżu, wołając, że to nieprawdziwe, bo to namalował pan malarz ☺. Nie płakałam, lecz wyłam na dźwięk pewnych melodii o określonej częstotliwości. Odmiennie postrzegałam otoczenie i inaczej, bo w głębi duszy brałam udział w życiu rówieśników oraz starszych. Już wieku 2 lat unikałam zdrobnień, recytowałam wierszyki i książeczki przeznaczone dla o wiele starszych dzieci. Potem szukałam wytłumaczenia moich przeżyć w literaturze, filmach. I znajdowałam je... Samoistnie dochodziły także nowe zdolności, jak wizje w oku na alfa (pierwsza na skutek pięknego, głębokiego przeżycia), mocne prorocze sny, dziwne przeczucia, odkrycia, podpowiedzi Wszechświata, odpowiedzi Boga na nurtujące mnie pytania, gdyż zawsze żyłam podpięta do Jego częstotliwości . Jako nastolatka pisałam wiersze, co praktykuje do dzisiaj. Aż wreszcie 14.03.2014 r., w dzień liczby Pi ☺ Bóg (los) zadecydował za mnie i moje życie przewróciło się do góry nogami. Na mnie i bliskich spadł ogrom nieszczęść. Jednak czas i okoliczności sprawiły, że... JEDNYM TCHEM NAPISAŁAM 18 KSIĄŻEK, JEDNA PO DRUGIEJ. NIE WYMYŚLAŁAM TREŚCI. ONA WE MNIE PO PROSTU BYŁA/JEST! W TRAKCIE PISANIA WSZYSTKO WYŚWIETLAŁO MI SIĘ JAK FILM PRZED OCZYMA. TO TRWA CAŁY CZAS. Czy uczestniczyła Pani w warsztatach, kursach, poznawała różne techniki? – Nigdy. Kontakty mistyczne z Bogiem, Jezusem, Maryją, świętymi, aniołami, ze zmarłymi, zwierzętami, z Ziemią, z całym światem, mam NA SKUTEK WRODZONEJ WRAŻLIWOŚCI, DARU, OTWARTOŚCI NA TAKIE DOZNANIA, podpięcia do Boga i Wszechświata. Pojęłam, że to wszystko dzieje się dzięki falom mózgowym: alfa, delta, theta, w odmiennych stanach świadomości, a także na jawie na falach beta i gamma. Czyni to moje życie pełnym, mocnym, naznaczonym, zadaniowym, jest ono wielką przygodą między Niebem a Ziemią, a zarazem zadaniem, które mam zamiar wypełnić do końca. Kiedy Pani ścieżka spotkała się z „Nieznanym Światem”? – Nieznany Świat po prostu MUSIAŁ stanąć na mojej ścieżce, a ja na jego, jakby wpadliśmy na siebie. Próbny numer przeczytałam jako młoda dziewczyna. Wypatrzyłam wówczas jego szarą, skromną oprawę graficzną pośród kolorowych czasopism krzyczących o fizycznej codzienności. Potem niecierpliwie wyczekiwałam kolejnych numerów i tak jest do dziś. Pamiętam, że okresowo kupowałam też inne tytuły: UFO i Nie z Tej Ziemi , potem jego kontynuację, Czwarty Wymiar , ale to NŚ pozostał ze mną na zawsze. Od kiedy uczestniczy Pani w Wielkich Medytacjach „NŚ” i co one Pani dają? – Uczestniczę w nich od ok. 8 lat. Wcześniej jedynie czytałam relacje innych w ramach lektury miesięcznika i rozmyślałam, analizowałam, aż wreszcie: – Dlaczego nie mam wziąć udziału? Udział w medytacji jest dla mnie zaszczytem, ogromną radością, wręcz ekscytacją, ale przede wszystkim wielką ciekawością, jak Czytelnicy przejdą przez kolejną, czy będą zbieżności w relacjach, czy Ziemia jakoś odczuje nasze wspaniałe 30 minut, czy wejdzie z nami w dialog? Jeśli bowiem będą zbieżności w relacjach, a Ziemia to czuje i jakoś odpowie, to medytacje te są być może próbą, sprawdzianem, ćwiczeniami przed czymś prawdziwie wielkim, czego możemy wspólnie dokonać. Co to będzie, pokaże czas. Jak doszło do wykreowania własnej metody medytacji i sennych wizji, o których wspominała Pani w swoich relacjach? – Dar ten otrzymałam przychodząc na świat. Później wiedziałam już, że albo wizje będą następować samoistnie, albo muszę wejść w odmienny stan, obserwując tło pod powiekami, oczekiwać wizji, bądź spontanicznego napływu myśli. Wizje w oku , to zupełnie inny rodzaj widzenia, jakby film wyświetlany w kinie. Bywało, że z tego stanu w przypadku Wielkiej Medytacji NŚ wychodziłam o 22:30, kładłam się spać i we śnie trwał ciąg dalszy, rozwinięcie. Czasem zasypiałam w trakcie medytacji i wszystko dalej toczyło się we śnie, dając nieraz spektakularne wizje. Doświadczam też dziwnego rodzaju echa medytacji , które występuje po pewnym czasie. Jak podchodzi Pani do informacji otrzymywanych tą drogą? Na ile są zakodowane, na ile wiarygodne? – Zakodowane są prawie zawsze, coraz lepiej poznaję kody własnych transów, wizji, snów i mam już spory wykaz symboli. To właśnie dzięki Pani wskazówkom zwracam teraz większą uwagę na kody takich przekazów. Wielkie Dzięki, Pani Anno! Zawsze traktuję je bardzo poważnie i są one dla mnie wiarygodne, gdyż wszystko, co zostaje mi przedstawione w transach, szybko lub po pewnym czasie znajduje swe odbicie, wyjaśnienie, spełnienie, nieraz szokujące, zaskakujące. Bywa, że czasem mój mózg się oczyszcza z nagromadzonych doświadczeń i wtedy mogą pojawiać się różne wizje, ale odróżniam je od ważnych przekazów. Co stało się inspiracją do pisania książek? Ile ich było? – Inspiracją do wszelkiej mojej twórczości stało się przede wszystkim uświadomienie sobie, że inność mojego życia jest potężną misją, której nie wolno mi przeoczyć czy nie wypełnić z wygodnictwa. Czułam ogromną potrzebę podzielenia się własnymi doświadczeniami, odkryciami z ludźmi na moim czy wyższym poziomie, ale przede wszystkim z tymi, którzy są pogubieni, niewiele lub niczego nie doświadczają. Moje książki zawierają przekaz duchowy/ religijny, ale także parapsychiczny, psychologiczny, społeczny. Są owocem odczytania, uświadomienia sobie przeze mnie faktu, że z odkrytej misji życiowej nigdy nie wolno rezygnować, bo taka ucieczka to największa niegodność, marnotrawstwo, zaniechanie i lenistwo duchowe. Są też wołaniem, byśmy wspólnie stworzyli nowe społeczeństwo wojowników światła , nie idące na kompromisy z jakimikolwiek przejawami zła . Chcę, aby czytelnik odkrywał siebie na nowo, wybaczył sobie i innym, odkrył nowe możliwości, zasadność własnego istnienia oraz misję na Ziemi, bez której nasze życie jest niepełne. Inspiracją do powstania książki bywa scena z życia, jakieś wydarzenie, przedmiot, człowiek, przeżycie… W mojej pierwszej książce – autobiografii duchowej – pisanej w formie kroniki opisywałam swoje życie do 2016 r., w pozostałych, osobiste doświadczenia wplatam w losy fikcyjnych bohaterów. Dużym zaszczytem jest dla mnie fakt, że patronat nad moją najnowszą książką Królewskie Igrzyska objęło Miasto Toruń z panem prezydentem Michałem Zaleskim na czele. Zostałam również poinformowana, że każda kolejna książkę zostanie wsparta godłem miasta – Toruńskim Aniołem, z czego bardzo się cieszę. Jak widzi Pani miejsce duchowości w życiu człowieka XXI wieku? Czy informacje otrzymywane drogą intuicyjną, paranormalną, można weryfikować, odkodować, by wykorzystywać w naszym codziennym życiu? Czy to tylko swoisty ozdobnik „szarych” dni? – Jestem bardzo rozczarowana i smutna z powodu przekreślenia ścieżki duchowej w życiu tak wielu współczesnych ludzi. Ścieżka fizyczna powinna biec równolegle z duchową, właściwie scalić się z nią w jedno . Sacrum i profanum zlane w jedno (niekoniecznie mam tu na myśli wyłącznie działanie na bazie religii, lecz z jej udziałem, lub nie). Inaczej życie nasze wygląda jak książka z wiele obiecującą okładką, zaś po otwarciu pierwszej strony ukazuje się pusta, niezadrukowana karta... Czynności fizyczne, fizjologiczne, które wykonujemy z większą lub mniejszą pasją, i nasze ciała stanowią jedynie narzędzia do czegoś większego, czego nie używamy, nie widzimy, nie doświadczamy. To tak, jakby kupić dziecku zestaw do majsterkowania, ale nie pokazać mu, co do czego służy, jak się tego używa. Tak właśnie wielu współczesnych albo niewłaściwie, albo nie używa w ogóle swoich boskich narzędzi, odkładając je na półkę i twierdząc, że to nie jest dla nich, że do tego trzeba mieć predyspozycje, urodzić się innym . Ja jestem szczęśliwa, bo dar dostałam w prezencie. Niemniej wszystkim proponuję rozpoczęcie pracy nad sobą. Być może potrwa wszystko dłużej, będzie trudniejsze, ale się uda! Można korzystać z warsztatów proponowanych np. przez NŚ i nie tylko, czytać odpowiednią literaturę, oglądać filmy z przesłaniem duchowym, obserwować Wszechświat w głębi siebie, nawiązywać z nim relację, uważać na znaki, rozmyślać, rozmawiać, dzielić się doznaniami z innymi i nie wstydzić się o tym mówić, nie dać się wyśmiać przez tych, którzy żyją jedynie na planie fizycznym. Czy rozbudzona wrażliwość duchowa utrudnia nam życie (bo łatwo nas zranić, urazić, skrzywdzić), czy odwrotnie, wewnętrzna moc pozwala sprawniej przezwyciężać wyzwania codzienności, zarówno w świecie materialnym, jak i duchowo-mentalnym? – Z pewnością nieco utrudnia w takim sensie, że często jesteśmy postrzegani jako inni, naiwni, dziwni. Bywamy wyśmiewani i niedoceniani przez tych, którym trudno pojąć, co jest prawdziwą istotą, jedynym sensem, właściwą drogą , bo w sferze ducha nigdy niczego nie doświadczyli. Pewnie po cichu niektórzy niewrażliwi i zamknięci nam zazdroszczą, ale nigdy do tego się nie przyznają. Dlatego warto udawać, że się nie widzi i nie słyszy ironicznych komentarzy od tych nic, czy niewiele czujących. Kto wie, może takim jak my, uda się słowem, przykładem, własną twórczością, jakąś małą podpowiedzią przestawić zwrotnicę w życiu tych fizycznych ...? Przecież to jedno z naszych zadań, nasza misja...Musimy odpowiedzieć sobie na pytanie, o co nam chodzi ? Czy o to, by nas zawsze i wszędzie akceptowano oraz podziwiano, a my wtedy żyjąc w zakłamaniu będziemy nieszczęśliwi...? Czy może ważniejszy jest nasz osobisty rozwój duchowy, a także pomoc innym w zrzuceniu masek, bo my nasze maski dawno, przynajmniej w ogromnym stopniu, zdjęliśmy. Pozwolić poznać siebie prawdziwego i szczerego, bez obawy narażenia na kpiny oraz drwiny innych. To właśnie twarz bez maski, to życie prawdziwe. Na bazie własnych doświadczeń oraz lektur, a więc przemyśleń innych osób – co wskazałaby Pani jako busolę do nawigacji przez obecną rzeczywistość, trudną i niebezpieczną? Przybywa ostatnio ludzi pogubionych. A stanowiska ocenne podlegają coraz większej polaryzacji, co obejmuje również Czytelników „NŚ”. Jedni mają nam np. za złe, że nie zachęcaliśmy do szczepień, inni obrażali się, iż nie pisaliśmy, że nie ma żadnego wirusa SARS-CoV-2 a pandemia to fikcja. Tymczasem, mając rozległe kontakty, widzimy, że chorowali – lekko czy ciężko, a także umierali, zarówno zaszczepieni, jak i niezaszczepieni. – Jedyna busola to oczywiście nasze czyste, otwarte serce i twarz bez maski, oglądana w lustrze każdego dnia, a więc ODWAŻNE, GODNE, DOBRE życie, w którym stawiam na rozwój oraz dobro dawane innym, życie własną prawdą bez względu na cenę . Tu przytoczę fragment utworu, który zwyciężył w czerwcu 2022 r. chyba na Konkursie Piosenki Eurowizji… Czysta woda na dnie miski, w której widać twarze bliskich – to nasza czysta dusza, serce, wnętrze, gotowość na ujrzenie tego, co ważne i odwaga spojrzenia innym w oczy... Przybywa ludzi pogubionych, ponieważ nie mają własnego zdania, BOJĄ SIĘ, WSTYDZĄ SIĘ MIEĆ WŁASNE ZDANIE, nie wiedzą, gdzie szukać prawdy i wartości, kierują się oceną innych, KIERUJĄ SIĘ ZDANIEM WIĘKSZOŚCI LUB RZEKOMYCH AUTORYTETÓW, NIE MAJĄ ODWAGI MYŚLEĆ SAMODZIELNIE, ROZWIJAĆ SIĘ I PODEJMOWAĆ SAMODZIELNYCH DECYZJI. Jeżeli zaś chodzi o wskazanie komuś, czy powinien np. się zaszczepić, czy też nie, to niestety, ale nie wolno mediom, ani nikomu z nas osobiście sugerować tego bezpośrednio drugiej osobie. I nie chodzi tylko o to, że wówczas narażamy i tego kogoś, i siebie samych na ewentualne konsekwencje zaszczepienia lub niezaszczepienia się. To są decyzje INDYWIDUALNE. My możemy jedynie dyskutować na ten temat, przytaczać przykłady, wspólnie zastanawiać się, ale sugerować wprost komuś nam nie wolno. Owszem, media w jakiś sposób są dla wielu wyrocznią, dlatego właśnie powinny działać ostrożnie. No bo co będzie, jeśli prowadzący w telewizji, czy pogodynka rzucą hasło: jutro wielki niż, wszyscy obowiązkowo pijemy mocną kawę i taką kawę siekierę wypije babcia cierpiąca na nadciśnienie, bo przecież w TV kazali...? Nie da się ukryć, że społeczeństwo nie składa się jedynie z samych intelektualistów, osób oczytanych, wykształconych, analitycznie myślących, są też ludzie prości... Nie prostaki, lecz prości, z niewielkim wykształceniem, z niewielkimi predyspozycjami, możliwościami do samodzielnego myślenia – i oni właśnie oczekują na wskazówki od autorytetów. Tu rozpoczyna się trudny temat... Z jednej strony, jeśli wiemy i czujemy więcej, jesteśmy zobowiązani dbać o takie osoby, jakoś im dopomóc, czasem pokierować... Jednak są decyzje w życiu, które każdy musi podjąć samodzielnie, od tych więcej wiedzących czerpiąc jedynie wiedzę, że sprawa wygląda tak, czy inaczej, że tu jest ryzyko takie, a tam inne, ale decyzja należy wyłącznie do tego kogoś i temu komuś nie wolno zadawać pytań w rodzaju: szczepić się, czy nie; a tym zapytanym nie wolno udzielić odpowiedzi: tak - nie . Uważam, że NŚ postąpił więc bardzo odpowiedzialnie w tej kwestii ☺ Co w życiu jest najwyższą wartością, najcenniejszym darem lub doświadczeniem? – To złożony zdawałoby się temat, choć dla mnie osobiście prosty, gdyż w moim życiu najważniejszy jest Bóg, wrażliwość, otwartość serca, współczucie, miłość bliźniego, odwaga bycia sobą, rozwój duchowy, współpraca z Wszechświatem na zasadzie podpięcia (taka łączność w każdej sekundzie życia, w najdrobniejszych nawet sprawach), odczytywanie znaków, odkrycie własnego celu istnienia i zrealizowanie go dla dobra własnego, a także innych. Idąc bowiem przez życie, bez zlania sacrum i profanum w jedno, jesteśmy jak tramwaj, który wyskoczył z pierwotnego toru i jedzie ciężko po grudach, równolegle z torami, zamiast po nich. Jesteśmy wtedy, jak motorniczy tramwaju, denerwujemy się i nie rozumiemy, dlaczego tak trudne, lub wręcz niemożliwe jest prowadzenie pojazdu... I to jest najwłaściwsze według mnie porównanie. A najważniejsze doświadczenie to życie wewnętrzne, duchowe, kolejne zdobywane doświadczenia, przeżycia i przekazywanie tego innym. Kiedy mam problem, nie zaczynam od rozpowiadania tego ludziom i szukania u nich ratunku...Wszystko powierzam Bogu i to On wtedy wybiera właściwych, wspierających ludzi i okoliczności, jako narzędzia właściwej pomocy dla mnie. Dlatego zwyciężam, choćby było to po ludzku niemożliwe. Ktoś inny może wybrać Wszechświat, ja wybrałam Boga i On przy pomocy Wszechświata, znaków, dialogu rozmawia ze mną, prowadzi mnie. On też wybrał dla mnie ścieżkę życia... Początkowo opierałam się, poniekąd wbrew sobie... Jako młoda dziewczyna starałam się ułożyć swoje życie tak, jak większość rówieśników, ale zawsze wychodziło źle, czasem strasznie. Potem poczułam, że ja tego przecież wcale nie chcę, że się zmuszam, a pragnę czegoś innego. I Bóg miał rację, że nie dopuścił do zejścia ze ścieżki. Dziś to widzę! Najcenniejszym doświadczeniem, darem dla człowieka jest poczucie, że jest sam ze sobą szczery, że idzie drogą, którą wybrał, i nie jest ważne, co ktoś o nim i jego drodze pomyśli, oraz to, że traktuje swoje życie nie tylko konsumpcyjnie, ale też zadaniowo. Im więcej otrzymałam darów ducha, talentów, tym więcej winna jestem z siebie dać innym i pozostawić po sobie godny ślad, nie dla samej chwały, ale dla dobra własnego oraz innych.

Na falach jawy i snu

NŚ 06/2023

Opowieść o Duchach Natury

O subtelnych energiach

Anna Ostrzycka-Rymuszko

W numerze

Nieznany Świat 05/2025 (413)

Nieznany Świat 04/2025 (412)

Instrukcje Przebudzenia

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka