Odszedł swą ścieżką ku Światłu…

Nie­ła­two w paru sło­wach wspo­mnieć tak nie­tu­zin­ko­wą postać, jaką był, zwłasz­cza, gdy spę­dzi­ło się z nim dłu­gie lata wspól­ne­go życia i pra­cy, two­rzy­ło razem tak nie­ty­po­we pismo jak NIEZNANY ŚWIAT.

PRZECZYTAJ TAKŻE

J. W. Suliga – Urodziłem się okultystą (1951−2023)

Jerzy Kiersz (24.02.1946 – 27.09.2021)

Reży­ser Andrzej Kałusz­ko powie o nim: Marek to wyznacz­nik i wzo­rzec czło­wie­ka, dzien­ni­ka­rza, pisa­rza, bada­cza, przy­ja­cie­la . I trud­no się z tym nie zgo­dzić. Jego inte­li­gen­cja, swo­isty dow­cip, nie­sa­mo­wi­ta pasja two­rze­nia i facho­wość spra­wia­ły, że nie­ła­two było dorów­nać mu kro­ku. Życie z nim sta­no­wi­ło nie­zwy­kle cie­ka­we, ale i trud­ne doświadczenie.

Współpracował z wieloma czasopismami. Wyraziście zaistniał w Prawie i Życiu, m.in. jako reporter sądowy.

Gdy odkrył, że opi­sał wszyst­kie powta­rza­ją­ce się mecha­ni­zmy dzia­ła­ją­ce w tej sfe­rze, zaczął poszu­ki­wać odmień­ców, zain­te­re­so­wał się zja­wi­ska­mi, okre­śla­ny­mi dziś mia­nem z pogra­ni­cza (nauki).

Wydał kilkanaście reportaży w cyklu Ekspres Reporterów. Powstały książki:

Miej­sce na górze, Para­lak­sa, Scho­dy, Baj­ki pol­skie. Repor­ta­że sądo­we, Zła­ma­na lan­ca, sztu­ka Koły­san­ka, a dla mło­dzie­ży: Wiel­ka zasadz­ka oraz Noc kome­ty. Był współ­au­to­rem sce­na­riu­sza do pol­skiej kome­dii oby­cza­jo­wej Wiel­ka majówka.

Wspól­nie napi­sa­li­śmy Nie­uchwyt­ną Siłę oraz Powrót Nie­uchwyt­nej Siły, będą­ce chy­ba jedy­nym w świe­cie, repor­ter­skim zapi­sem zja­wisk psy­cho­ki­ne­tycz­nych. Pierw­sza z pozy­cji tra­fi­ła do Anto­lo­gii pol­skie­go repor­ta­żu XX-go wie­ku 100/XX pod redak­cją Mariu­sza Szczy­gła. Szcze­gól­ną pozy­cją oka­za­ło się Pol­skie życie po życiu – rela­cje ludzi ze sta­nu śmier­ci kli­nicz­nej, któ­rych jaźń opusz­cza­jąc cia­ło pene­tru­je gra­ni­ce świa­tów. Pod­su­mo­wa­niem życio­wo-repor­ter­skiej dro­gi sta­ły się Przy­pad­ki metafizyczne.

Był laureatem kilkudziesięciu konkursów reporterskich,

w 1986 r. uho­no­ro­wa­nym Nagro­dą im. Ksa­we­re­go Pru­szyń­skie­go za cało­kształt dorob­ku w dzie­dzi­nie repor­ta­żu. Od 1990 r. peł­nił funk­cję pre­ze­sa Sto­wa­rzy­sze­nia Kra­jo­wy Klub Repor­ta­żu – ogól­no­pol­skiej orga­ni­za­cji reportażystów.

Rów­nież w 1990 r. – jako twór­ca kon­cep­cji redak­cyj­nej mie­sięcz­ni­ka NIEZNANY ŚWIAT, został jego redak­to­rem naczel­nym i z zada­nia tego wywią­zy­wał się w spo­sób per­fek­cyj­ny. Jesz­cze na krót­ko przed śmier­cią nie zwal­niał tem­pa pra­cy, szki­cu­jąc układ kolej­nych nume­rów, szli­fu­jąc warsz­ta­to­wo tek­sty, dobie­ra­jąc ilustracje.

Na łamach nieustępliwie bronił swych poglądów, tego, co było dla niego ważne, w tym prawa zwierząt do godnego życia.

W felie­to­nach z pasją i docie­kli­wo­ścią komen­to­wał rze­czy­wi­stość. Sta­rał się, aby kie­ro­wa­ne przez nie­go cza­so­pi­smo uczy­ło patrzeć dalej i głę­biej, czuć wię­cej. Odsła­niał tak­że kur­ty­nę mate­rii, uka­zu­jąc coś wię­cej – Świat Ducha. Dzię­ki temu Czy­tel­ni­cy odnaj­dy­wa­li wła­sną życio­wą ścież­kę, pozna­wa­li podob­nych sobie ludzi.

A jed­nak w życiu codzien­nym skrom­ny, deli­kat­ny, cenił kame­ral­ność i spo­kój, pewien dystans, uni­kał agre­sji, wal­ki. Lubił zagłę­biać się w swo­im świe­cie inte­lek­tu­al­nych prze­my­śleń. Jego ana­li­tycz­ny, docie­kli­wy, bły­sko­tli­wy umysł oraz swo­iste poczu­cie humo­ru dawa­ły mu zdol­ność prze­ka­zy­wa­nia istot­nych prawd, nie­kie­dy w for­mie anegdoty.

Był niezwykłym człowiekiem, jedynym w swoim rodzaju. Ceniącym uczciwość i szczerość. Odważny, bezkompromisowy w obronie wyznawanych poglądów i tego, co uznał za ważne. Wrażliwy na krzywdę słabszych, w tym zwierząt.

Na począt­ku dziw­ne było nasze wspól­ne pisa­nie repor­ta­ży z krę­gu zja­wisk nie­zna­nych, a potem ksią­żek. On góro­wał warsz­ta­tem i racjo­na­li­zmem w podej­ściu do opi­sy­wa­nych tema­tów, ja – intu­icją, odczu­ciem emo­cji oraz tego cze­goś, trud­ne­go do nazwa­nia. Czę­sto pytał: Skąd wiesz? Odpo­wia­da­łam: Ot, tak jak Ty wiesz, że słoń­ce świe­ci lub deszcz pada. Z cza­sem uznał, iż obie dro­gi roz­po­zna­wa­nia rze­czy­wi­sto­ści, racjo­nal­na i intu­icyj­na, są rów­no­praw­ne. Jesz­cze póź­niej nie­kie­dy da-wał prio­ry­tet tej dru­giej, choć nigdy nie po-zbył się mar­gi­ne­su scep­ty­cy­zmu, co pozwo­li­ło mu zacho­wać pewien dystans do bada­nych oraz opi­sy­wa­nych fak­tów i wydarzeń.

Od lat żył pasją tworzenia NŚ. Na dalszy plan zeszły niestety nasze górskie wędrówki, które oboje bardzo lubiliśmy, jazz i podróże pozwalające rozpoznawać wspólne, najwyższe wartości w inności miejsc oraz ludzi.

Gdy ks. arcy­bi­skup Bole­sław Pylak stwier­dził u nie­go nie­zwy­kle wyso­kie wibra­cje i poziom ducho­wy, z wro­dzo­ną skrom­no­ścią odparł, że to chy­ba pomył­ka. Jed­nak jego intu­icja nie­rzad­ko docho­dzi­ła do gło­su w przy­pad­ku dobo­ru tema­tów, mate­ria­łów, ilu­stra­cji, cze­go potwier­dze­niem była nastę­pu­ją­ca nie­ba­wem rzeczywistość.

Chcia­łeś budo­wać pałac
Pięk­niej­szy niż te w nie­bie
Z jasnych kolo­rów budować

Gdzie tęczą był­by fun­da­ment
Powie­trzem wiatr psot­ny
Roz­bar­wio­ny paste­la­mi
Gdzie nie był­byś samotny

I uło­ży­ły się gwiaz­dy
W wyma­rzo­ną tęczę
A pałac będzie trwał
Ręczę
asz

Mimo iż tak wie­le lat spę­dzi­li­śmy razem, dopie­ro nie­daw­no – dzię­ki temu, cze­go nauczy­ła mnie Marian­na Bart­ke i Alek­san­der Dey­ev – odkry­łam, jak wspa­nia­łą miał duszę. Świe­tli­sta, bia­ło – per­ło­wa pul­so­wa­ła leciut­ko w rytm ser­ca przy­tło­czo­na nie­co pry­ma­tem inte­lek­tu. Jak widać, dosyć mia­ła ziem­skich doświad­czeń. Zatę­sk­ni­ła za domem. A może po tam­tej stro­nie był Marek bar­dziej potrzeb­ny? Nie­ste­ty bez nie­go zarów­no NŚ, jak i cały ziem­ski świat nie będą już takie same.

Odszedł swoją ścieżką, o wiele za wcześnie.

I nie chce się wie­rzyć, iż go z nami nie ma. Wciąż łudzę się, że wyje­chał w dłuż­szą dele­ga­cję i kie­dyś spo­tka­my się w domu, aby znów two­rzyć wspól­nie coś pięk­ne­go i war­to­ścio­we­go. Gdy pro­si­łam, by się zre­lak­so­wał, czu­jąc, że zaczy­na się dziać coś złe­go, wciąż nie mógł zna­leźć dla sie­bie cza­su, tyle było waż­niej­szych dla nie­go, cie­kaw­szych spraw.

Zosta­ła wiel­ka pust­ka w tym wymia­rze i morze łez. Mając moje doświad­cze­nie ezo­te­rycz­ne z pogra­ni­cza życia i śmier­ci, wspar­cie bli­skich, któ­rzy ode­szli za Tęczo­wy Most, a nie­kie­dy zaszczyt roz­mo­wy z dusza­mi – powin­nam łatwiej znieść to roz­sta­nie, a jed­nak tak nie jest. Boli i trud­no pojąć, dla­cze­go tak się stało.

Nie prze­czy­ta­my jego cel­nych felie­to­nów, a w per­fek­cyj­nym szli­fo­wa­niu tek­stów nie zamie­ni krop­ki na śred­nik. Nie usły­szę: – Wiesz, to cie­ka­we, co powie­dzia­łaś. Szko­da, że tego nie nagraliśmy…

Wie­rzę jed­nak, że po tam­tej stro­nie powi­ta­ły go rze­sze wspa­nia­łych świe­tli­stych istot, jakie wcze­śniej poże­gna­li­śmy, a wśród nich Teo­fil vel Pasz­czak, nasz wiel­ki przy­ja­ciel, któ­ry był ewi­dent­nie kimś wię­cej niż zwy­kłym kotem.

Mam nadzie­ję, że ten czło­wiek wyso­kie­go sło­wa będzie nas z Góry nadal wspie­rał, a tak­że czu­wał nad swo­im uko­cha­nym czasopismem.