Umarli…, a przecież obecni

W uroczystym geście zapalania zniczy na grobach swoich bliskich w Dzień Zaduszny, nie tylko składamy hołd tym, którzy odeszli przed nami i podejmowali trud życia, wpływając na naszą obecną egzystencję. Pamięć o nich jest przedłużeniem relacji, jakie nas z nimi łączyły, zaś modlitwa o zbawienne oczyszczenie ich dusz – wyrazem nadziei także i na nasze przyszłe zbawienie.

W isto­cie rze­czy uczest­ni­czy­my w cele­bro­wa­niu naszej głę­bo­kiej wia­ry i pra­gnie­nia życia po śmier­ci. Ta wia­ra, jeśli nawet na co dzień dniu spy­cha­na jest na kra­wędź świa­do­mo­ści, nie­ustan­nie nam towa­rzy­szy – tli się w pod­świa­do­mo­ści niczym wiecz­ny pło­myk, nie­po­strze­że­nie nada­jąc nad­rzęd­ny sens zwy­kłym, ale też nad­zwy­czaj­nym wysił­kom i poświę­ce­niom. Czu­je­my to sercem.

Narodziny, żywot i śmierć

sta­no­wią zin­te­gro­wa­ną, natu­ral­ną całość, uni­wer­sal­ną tria­dę, w któ­rą wpi­su­je się każ­de ziem­skie ist­nie­nie. Może dla­te­go, choć żyje­my nie­ja­ko w cie­niu śmier­ci wła­snej i innych osób, jej per­spek­ty­wa na co dzień nas nie prze­ra­ża – albo też nie powin­na. A nad­to: umoż­li­wia bar­dziej reflek­syj­ne podej­ście do wła­snej egzy­sten­cji – podej­ście tyleż moral­ne, co racjonalne.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Przeczucie śmierci

Ekran w Zaświaty