UFO w starożytnym Rzymie

Nie­ży­ją­cy już pisarz, nazy­wa­ny kie­dyś pol­skim Däni­ke­nem, Arnold Mosto­wicz, powie­dział kie­dyś przed moją kame­rą, że UFO towa­rzy­szy ludz­ko­ści tak dłu­go, jak ona ist­nie­je. Do dzi­siaj pamię­tam, jak byłem kie­dyś na wykła­dzie na temat astro­no­mii sta­ro­żyt­nej w war­szaw­skim Cen­trum Astro­no­micz­nym im. Miko­ła­ja Koper­ni­ka i od pro­wa­dzą­cej wykład usły­sza­łem, że Sume­ro­wie nazy­wa­li wszyst­kie obiek­ty na nie­bie, któ­re nie wyglą­da­ły na pla­ne­ty, bia­ły­mi stat­ka­mi. Do dzi­siaj nie mogę się nadzi­wić dla­cze­go owa nauko­wiec nie potra­fi­ła zdo­być się na żad­ną reflek­sję na temat źró­deł takie­go sko­ja­rze­nia. Moje pyta­nie o to ją zdzi­wi­ło i prze­szła nad nim do porząd­ku dziennego.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czy Chińczycy odebrali sygnał od Obcych?

Zaklinacze UFO: kim są psionicy?

Ludzie widywali na niebie dziwne rzeczy od czasów niepamiętnych, aczkolwiek jeśli próbujemy dotrzeć do ich opisów, to natykamy się na istotny, a rzadko uświadamiany problem.

Przez ogrom­ną więk­szość cza­su obej­mu­ją­ce­go histo­rię zor­ga­ni­zo­wa­nych spo­łecz­no­ści, domi­no­wa­ło myśle­nie magicz­ne, któ­re kaza­ło widzieć rze­czy­wi­stość w z góry okre­ślo­ny spo­sób. Ludzie dopa­so­wy­wa­li to, co widzą, do tej per­cep­cji. Nawrót takie­go myśle­nia miał miej­sce w cza­sie śre­dnio­wie­cza i dobrze poka­zu­je na czym pro­blem ów pole­gał – ludzie widzie­li anio­ły, hostie, chwa­łę boską, albo wręcz dia­bły na niebie…

Czy­tel­ne i mniej czy bar­dziej sen­sow­ne są dla nas tyl­ko te opi­sy, któ­re powsta­wa­ły w spo­łe­czeń­stwach nie­zdo­mi­no­wa­nych przez takie fil­try per­cep­cyj­ne. Kry­te­rium to speł­niał np. sta­ro­żyt­ny Rzym, w któ­rym ludzie myśle­li już w spo­sób dają­cy się porów­nać z obec­nym – przede wszyst­kim zacho­wu­jąc jego świec­ki cha­rak­ter. Z Rzy­mu pocho­dzi cał­kiem spo­ro opi­sów nie­zwy­kłych obiek­tów lata­ją­cych. W roku 2007 na łamach nauko­we­go cza­so­pi­sma Clas­si­cal Anti­qu­ity uka­za­ła się pra­ca rze­tel­nie prze­ka­zu­ją­ca nie­któ­re z tych rela­cji. Jej auto­rem jest pra­cow­nik NASA z Insty­tu­tu God­dar­da, Richard Sto­thers, i z tej pra­cy zaczerp­ną­łem wła­śnie więk­szość zamiesz­czo­nych tu opisów.