Nasze umysły mieszają się i wzajemnie przenikają

W Polsce ukazały się dwie Pana niezwykłe książki: „TEST. Dowód na życie po śmierci” (2018 r.) i „Gdy byłem kimś innym” (2019 r.). Swego czasu przeczytałam jedną po drugiej, co wywołało natłok pytań nawiązujących do moich osobistych doświadczeń. W miarę upływu czasu coraz trudniej było je zsyntetyzować.

Mam nadzieję, że nasz wywiad stanie się rozmową dwojga niekonwencjonalnych dziennikarzy i pisarzy. Oboje bowiem zaglądamy za zasłonę Nieznanego, usiłując przełożyć to, czego doświadczamy w kontaktach z „Tamtym Światem”, na język zrozumiały dla Czytelnika, który takich doznań nie posiada.

Pana droga zawodowa jest dość niezwykła. Zaczynał Pan będąc bardzo młodym człowiekiem, jako reporter wojenny. To był kontakt z brutalną rzeczywistością, gdzie życie warte jest tyle, co jedna kula.

Jak obecnie, z perspektywy czasu, uzasadnia Pan ten wybór. Zapewne wówczas inne były tego przesłanki (a może działały też czynniki nieuświadomione), dziś – gdy poznał Pan losy młodego, niemieckiego oficera SS, faktycznie żyjącego niegdyś Alexa (tu zaskakująca zbieżność jego imienia z Pana nazwiskiem) – rozumienie tego doświadczenia okazało się głębsze? Czy nie było tak, iż sam musiał Pan doznać dramatyzmu wojny, żeby w przyszłości trafić na trop młodego Niemca, który ostatecznie, pełen wątpliwości w sens tego, w czym uczestniczy, ginie na froncie wschodnim II wojny światowej?

– Zawód repor­te­ra wojen­ne­go fascy­no­wał mnie już w bar­dzo mło­dym wie­ku, ale wów­czas z nie­zro­zu­mia­łych powo­dów. Pocią­ga­ła mnie prze­moc, woj­na. Pra­gną­łem zro­zu­mieć, jak to jest, że ludzie mogą się zabi­jać, pra­gną­łem zoba­czyć to na wła­sne oczy. Chcia­łem być w stre­fie dzia­łań wojen­nych, ale nie jako żoł­nierz, lecz jako obser­wa­tor-foto­graf. Wte­dy nie szu­ka­łem wyja­śnie­nia dla tej mojej cią­go­ty nasto­lat­ka, z pew­no­ścią tro­chę nie­doj­rza­łej. Teraz, po latach i po wie­lu doświad­cze­niach, docho­dzę do wnio­sku, że być może za tym pra­gnie­niem bycia repor­te­rem wojen­nym kry­ła się potrze­ba reak­ty­wo­wa­nia wspo­mnień, prze­szło­ści, jaką odzie­dzi­czy­łem z poprzed­nie­go życia, aby je uzdro­wić, uwznio­ślić, uczy­nić transcendentnymi.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zjawiska duchowe to kłamstwo!

Nowy Człowiek. Nowe Ja

Myślę, że wybo­ry, jakich doko­nu­je­my na prze­strze­ni życia, są kie­ro­wa­ne naszą nie­świa­do­mo­ścią, tyl­ko że nie­świa­do­mość jest poję­ciem o wie­le szer­szym, niż sądzą psy­cho­ana­li­ty­cy. To z jed­nej stro­ny spra­wy, któ­re scho­wa­li­śmy w sobie głę­bo­ko: nasze zra­nie­nia, spo­sób, w jaki prze­ży­wa­li­śmy róż­ne doświad­cze­nia w dzie­ciń­stwie i póź­niej, odbi­cie wpły­wu wywar­te­go na nas przez rodzi­ców oraz oto­cze­nie, świa­do­mie i nie­świa­do­mie. Z dru­giej zaś stro­ny, pamięć ponad­po­ko­le­nio­wa, zło­żo­na ze spraw i pro­ble­mów, z któ­ry­mi nie umie­li sobie pora­dzić nasi przod­ko­wie, a któ­re my dzie­dzi­czy­my. Są to rów­nież poprzed­nie wcie­le­nia, pamięć nie­na­le­żą­ca do nasze­go rodu, ale jed­nak obec­na w nas i poprzez nas się wyra­ża­ją­ca. Mam wra­że­nie, że w czło­wie­ku krzy­żu­je się wie­le spraw, wie­le wpły­wów i sko­ro spo­ty­ka­ją się one w isto­cie ludz­kiej, to po to, aby popro­wa­dzić je ku uzdro­wie­niu.

Pozornie może dziwić, że ktoś, kto wytrzymał pod ostrzałem, na polu bitwy, zaglądał śmierci w oczy, stracił tam brata, mógł później tak głęboko otworzyć się na DUCHOWOŚĆ, doznania parapsychiczne.

– To śmierć bra­ta otwo­rzy­ła mnie na kwe­stie ducho­we. Gdy byłem nasto­lat­kiem inte­re­so­wa­łem się tym tro­chę, tzn. raczej ezo­te­ry­ką czy fan­ta­sty­ką. A potem, gdy zosta­łem repor­te­rem wojen­nym, zetknię­cie się z bru­tal­nym świa­tem, woj­ną i prze­mo­cą spra­wi­ło, że odpu­ści­łem sobie głęb­sze bada­nie tych kwe­stii. Rze­czy­wi­sto­ścią dla mnie było bar­ba­rzyń­stwo tego świa­ta. Śmierć bra­ta, gdy sam mia­łem 32 lata, przy­wo­ła­ła pyta­nia o zna­cze­nie życia. Sko­ro moż­na zgi­nąć w tak głu­pi spo­sób, jak w wypad­ku samo­cho­do­wym, to jaki sens ma nasza egzy­sten­cja? I, para­dok­sal­nie, odpo­wie­dzi na to pyta­nie nie szu­ka­łem w ducho­wo­ści. Nie, nie chcia­łem jakichś wie­rzeń, potrze­bo­wa­łem obiek­tyw­nych fak­tów. Gdy pyta­łem: Gdzie jest teraz mój brat? Jaki jest sens życia? – nie poszu­ki­wa­łem odpo­wie­dzi ducho­wej, pra­gną­łem odpo­wie­dzi nauko­wej. Cóż wie­my o świa­do­mo­ści? Dla­cze­go tu jeste­śmy? Dla­cze­go się rodzimy?

Tak więc uda­łem się, jako dzien­ni­karz, do naukow­ców, neu­ro­nau­kow­ców, leka­rzy, bada­czy, by szu­kać odpo­wie­dzi i dopie­ro póź­niej, w trak­cie tych moich dzien­ni­kar­skich poszu­ki­wań odkry­łem sza­ma­nizm. Poprzez potęż­ne, trans­cen­dent­ne prak­ty­ki, jakich sam doświad­czy­łem, połą­czył on mnie ponow­nie z ducho­wo­ścią. Ducho­wość dla mnie to wymiar, któ­ry nas two­rzy, lecz sam wymy­ka się cza­so­wi i prze­strze­ni, nie jest więź­niem nasze­go cia­ła, ani wytwo­rem mózgu. Mamy w sobie coś, co nazwę duszą, co do ist­nie­nia któ­rej jestem abso­lut­nie prze­ko­na­ny. Ten fakt w rów­nym stop­niu potwier­dza­ją moje bada­nia nauko­we, jak i prak­ty­ki sza­mań­skie. Tak więc ducho­wość odkry­łem na nowo dzię­ki szamanizmowi.