Tych nagrań wysłuchało pół miliarda ludzi!

Jako nastolatek towarzyszył pan ojcu w podróżach. Słuchał pan jego wykładów, które przyciągały tłumy, i obserwował hipnotyczne oddziaływanie Alana na adeptów poszukujących własnej drogi duchowej. Co pan wówczas czuł? Dumę? Zaskoczenie? I jak sam odbierał pan te nauki?

– Nie ukoń­czy­łem jesz­cze 18 lat, gdy zaczą­łem podró­żo­wać z moim ojcem i nagry­wać go na magne­to­fon. Rodzi­ce roz­wie­dli się, kie­dy mia­łem 11 lat, a na Wschód prze­pro­wa­dzi­li­śmy się latem, po moich 13 uro­dzi­nach. Gdy skoń­czy­łem 14, ojciec prze­słał mi egzem­plarz The Book on the Taboo Aga­inst Kno­wing who you Are (Książ­ka o tabu na dro­dze do samo­po­zna­nia).

Wie­dzia­łem, że jest sław­ny, ale przed lek­tu­rą tak napraw­dę nie rozu­mia­łem dla­cze­go. Poją­łem to już po kil­ku roz­dzia­łach: nawet naj­bar­dziej zagma­twa­ne zało­że­nia potra­fił wyja­śnić w spo­sób pro­sty i bez­po­śred­ni. To było coś napraw­dę donio­słe­go! Rok póź­niej, gdy skoń­czy­łem 15 lat, lata­łem do róż­nych miast na Wschod­nim Wybrze­żu, by się z nim spo­tkać – naj­pierw do Nowe­go Jor­ku, potem Chi­ca­go i Fila­del­fii. Wkrót­ce zaczą­łem nagry­wać jego wystą­pie­nia. Sło­wa, jakie kie­ro­wał do ludzi, brzmia­ły praw­dzi­wie i natu­ral­nie, docie­ra­ły do mnie, gdyż odpo­wia­da­ły moim wła­snym zain­te­re­so­wa­niom. Czy­ty­wa­łem wte­dy Aldo­usa Hux­leya, Her­man­na Hes­se­go i innych. Ale taki też był on sam: zadu­ma­ny i cie­ka­wy wszyst­kie­go. Jego poglą­dy musia­ły fascy­no­wać mło­dzień­ca, któ­re­go pochła­nia­ła filo­zo­fia i sztu­ki wizualne.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Sojusz Światła

Jodowe meandry zdrowia

Długo to trwało?

– Parę lat. Byłem sie­dem­na­sto­lat­kiem, gdy wygło­sił wykład na mojej macie­rzy­stej uczel­ni w Pit­ts­bur­ghu. Z kolei jako osiem­na­sto­la­tek odby­łem kil­ku­mie­sięcz­ny staż foto­gra­ficz­ny u zna­jo­me­go jego żony, Mary Jane. Richard Borst był eme­ry­to­wa­nym kapi­ta­nem mary­nar­ki han­dlo­wej i pro­wa­dził ciem­nie foto­gra­ficz­ne na wyna­jem w dziel­ni­cy Soho. Pobli­ska East Vil­la­ge ofe­ro­wa­ła mnó­stwo ple­ne­rów foto­gra­ficz­nych. Kil­ka razy w tygo­dniu Richard posy­łał mnie na rowe­rze lub metrem w cie­ka­we miej­sca z róż­ny­mi aparatami.